Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Δε πάντας αρ φάκινγκ




 Μερικές μέρες πριν αποφάσισα να ανανεώσω κάπως τη σελίδα του "ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ" στο φατσομπούκιο και έφτιαξα το καλλιτεχνικό έκτρωμα που βλέπετε παραπάνω. Και από τη στιγμή που ανέβηκε αυτή η φωτογραφία η σελίδα πήρε τα πάνω της κάνοντας τους ακόλουθους της να μειωθούν κατά έναν. Εννοείται ότι δεν σκάμε με κάτι τέτοια ούτε μας ενδιαφέρουν, αλλά είχε πλάκα ο συγχρονισμός των δύο πιθανώς ασύνδετων κινήσεων. Το γιατί στο κέντρο της φωτογραφίας έβαλα δυο πάντα να γαμιούνται νομίζω ότι το φαντάζεστε. Μπορεί πολλές φορές να κάνουμε πλάκα, αλλά κατά βάθος το "ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ" είναι βλογ γκρίνιας. Και γιατί γκρινιάζουμε; Για όλους και για όλα. Γκρινιάζουμε γιατί γαμιούνται τα πάντα. Και τι καταλαβαίνουμε που το κάνουμε; Αλλάζει κάτι; Όχι δεν αλλάζει, απλά μειώνεται κατά λίγο το δυναμικό γκρίνιας μέσα μου σώζοντας κάπως τα αφτιά των κοντινών μου ανθρώπων. 
 Και γιατί γαμιούνται τα πάντα; Νομίζω ότι επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε και τις συνεχείς αλλαγές που γίνονται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και κυρίως επειδή μας πανικοβάλει όταν συνειδητοποιούμε ότι και εμείς ανά πάσα στιγμή μπορεί να βλέπουμε διαφορετικά ακόμα και αυτά που νομίζουμε πως δεν αλλάζουν. Ο καθένας μας έχει να αντιμετωπίσει τα καθημερινά του προβλήματα, όπως τα εργασιακά και τα οικονομικά, τα προσωπικά του προβλήματα, τα προβλήματα των ατόμων που βασίζονται σε αυτόν, τα πολιτικά και κοινωνικά που ίσως τον απασχολούν και φυσικά τα έκτακτα που έρχονται ουρανοκατέβατα. Τα τελευταία είναι και τα πιο ύπουλα γιατί έρχονται εκτός προγράμματος και μπορούν να αποσυντονίσουν ακόμα και αυτούς που θεωρητικά είναι πιο συνεπείς και προβλέπουν τις κακοτοπιές. Ένας άνθρωπος που είναι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν", είναι ίσως πιο ψύχραιμος στις αναποδιές γιατί του συμβαίνουν τόσο συχνά που δεν τις θεωρεί αναποδιές. Βασίζει τη ζωή του στο τι θα ξημερώσει και δρα ανάλογα με την περίσταση. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται οι τύποι που είναι πιο οργανωτικοί. Αυτοί χαλιούνται πιο σπάνια με τις μικρές αναποδιές γιατί τις έχουν προβλέψει και δεν τις έχουν αφήσει να συμβούν, αλλά έχουν ένα θέμα με το πως διαχειρίζονται τις μεγάλες. Διότι η μεγάλη αναποδιά δεν θέλει πρόγραμμα. Θέλει πάθος, συναίσθημα, υπομονή και αλκοόλ για να ξεπεραστεί. Η μεγάλη αναποδιά είναι ύπουλη γιατί όχι μόνο δεν την περιμένεις, αλλά ξέρει να παίζει και με τις συνέπειες που προκαλεί. Ειδικά για μας τους οργανωμένους, που λέμε ότι ξέρουμε πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόβλημα, νιώθουμε ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε ακόμα και όταν σκάνε οι μεγάλες σφαλιάρες, αλλά βρισκόμαστε να μη μπορούμε να διαχειριστούμε τις μικρές πλέον... Και πάνω στον πανικό συνειδητοποιούμε ότι εύκολα και εμείς μπορούμε να αλλάξουμε την οπτική μας, και να θεωρούμε αρνητικό κάτι που θεωρούσαμε θετικό και τούμπαλιν. Και όταν σκεφτόμαστε ότι παρόλο που μας προβληματίζει και μας ενοχλεί όταν βλέπουμε τους άλλους να αλλάζουν οπτική, το κάνουμε και εμείς, απλά το ρίχνουμε στο ποτό, στις ταινίες, τη μουσική και γενικά σε οποιοδήποτε τέχνασμα χρησιμοποιεί ο καθένας για να ξεφύγει από τα σκατά της καθημερινότητας. Γιατί όλοι τα ίδια σκατά είμαστε, και είναι εξαιρετικά αυτάρεσκο και λανθασμένο το να σκέφτονται ότι κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Για κάποιους είμαστε καλοί και για κάποιους όχι. Όλα είναι θέμα οπτικής. Αυτός που βρίζω εγώ για κάποιον είναι θεός, και κάποιος που εκτιμώ εγώ για άλλους είναι τρελός.
  Τα δύο σχήματα που βλέπετε παρακάτω τα είχα δει πρώτη φορά σε μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Όχι δεν κάναμε ζωολογία, φυσική και χημεία κάναμε. Απλά μας εξηγούσαν για τη διττή φύση του φωτός, για το ότι ανάλογα με το τι θες να παρατηρήσεις αυτό παρατηρείς. Για παράδειγμα μας έδειχναν το παρακάτω σχήμα. Για κάποιους είναι απλά ένα λαγουδάκι, για κάποιους απλά μια πάπια, στην πραγματικότητα όμως είναι και τα δύο και κανένα από τα δύο. Είναι αυτό που παρατηρούμε ανάλογα με την περίσταση.

Βέβαια θα πει κάποιος "Τι μας γράφεις ρε Σφίλτρε; Τι σκατά θες να πεις και απλά το γυροφέρνεις; Με τι ασχολείσαι πάλι;". Δίκιο θα έχει, εδώ έρχονται εκλογές και δεν έχω γράψει κουβέντα. Τι να γράψω όμως. Αυτά που γίνονται είναι για γέλια και για κλάματα. Το λέει και "το κουλούρι". "Αυτοκτόνησε ο ιστορικός του μέλλοντος, αρνούμενος να καταγράψει αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα". Πραγματικά δεν έχω ιδέα το τι θα προκύψει, δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα αισιόδοξο σενάριο, και απλά περιμένω να δω τι θα γίνει για να σχολιάσω τότε...
 Ως τότε χρειάζεται να κάνουμε μια ιεράρχηση των προβλημάτων μας, ειδικά σε αυτές τις "γιορτινές" μέρες. Αν είμαστε υγιείς και έχουμε και γεμάτο τραπέζι είναι εξαιρετικά σημαντικό και πρέπει να το εκτιμήσουμε. Τα υπόλοιπα καλό είναι αν υπάρχουν, αλλά δεν καθορίζεται η ύπαρξη μας από αυτά.
  Δυο τρεις μέρες πριν έκανα μια ωραία κουβέντα με έναν καλό φίλο. Μιλούσαμε για το πως καθορίζεται το φέρσιμο του καθενός. Με το πως πολλές φορές έχουμε μπει σε διάφορα καλούπια για το πως πρέπει να φερθούμε και για το τι να περιμένουμε από τους άλλους και δεν είμαστε ανοικτοί απέναντι τους. Και είναι εξαιρετικά απογοητευτικό να σε κρίνει κάποιος όχι για την προσωπικότητα σου, αλλά για το αν διαφέρεις με αυτό που έχει θεωρητικά δημιουργήσει ως ανεκτό. Δεν βλέπουμε τους άλλους με τα χαρακτηριστικά τους. Δεν δεχόμαστε τα γνωρίσματα τις προσωπικότητας τους ώστε να επηρεαστούμε από αυτή και ταυτόχρονα να επηρεάσουμε και εμείς τη δικιά τους. Απλά βλέπουμε αυτό που νομίζουμε ότι λείπει πάνω τους. Αντί οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι ένα σχολείο που να μας μαθαίνει διάφορα για την ανθρώπινη φύση και να μας οδηγεί σε μια περισσότερο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα στο μέλλον, μέσω τις συντροφικότητας, τις έχουμε κάνει μια μάχη. Παντού υπάρχουν ίντριγκες, στρατηγικές, αντιπαραθέσεις για το πως ο ένας θα καπελώσει τον άλλον. Για το πως θα αλλάξουμε τους γύρω μας περνώντας το δικό μας. Και αυτό γίνεται σε κάθε σχέση: επαγγελματική, φιλική, πολιτική, προσωπική, ερωτική, κοινωνική. Και αν κάποιος τελικά καταφέρει να επιτύχει το σκοπό του τελικά νιώθει άσχημα, γιατί βλέπει παντού γύρω του την κενότητα που δεν έβλεπε στον καθρέφτη. Εννοείται πως δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, γιατί όμως να μην κάνουμε απλά μια επιλογή για αυτούς που είναι γύρω μας, και να τους δεχτούμε ως συνοδοιπόρους, και να μπαίνουμε στη διαδικασία της μάχης; Απλά για να τονώσουμε τον εγωισμό μας; Δεν βγάζει πουθενά. Δεν μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις. Δεν μου αρέσουν οι τσακωμοί. Δεν μπορώ να φανταστώ καν τι περνά από το κεφάλι ατόμων που τσακώνονται καθημερινά, ακόμα και ως επάγγελμα. Δεν μπορώ να δω με αισιοδοξία το μέλλον όταν αυτοί που μας εκπροσωπούν τσακώνονται καθημερινά στα κανάλια. Δεν μπορώ να κοιτάξω κατάματα το μέλλον, όταν βλέπω κάθε συνεργασία να οδηγείται στην αποτυχία. Το ξέρω πως δεν βγάζω νόημα αυτή τη στιγμή. Άρα μάλλον είναι ώρα να σας αφήσω. Τέτοιες ώρες είναι για μουσική και αλκοόλ, όχι για πληκτρολόγιο.

Καλό βράδυ σε όλους. Και να προσέχετε, από όλες τις απόψεις.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

Τα χημικά είναι ο εχθρός!



  Επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος, δεν θα αρχίσω σχολιάζοντας την τρέχουσα επικαιρότητα, αλλά κάτι που έγινε δυο εβδομάδες πριν. Λόγω υποχρηματοδότησης και λόγω μεγάλης γραφειοκρατικής καθυστέρησης τα εργαστήρια χημείας του ΕΚΠΑ δεν μπορούν να προμηθευτούν τα αντιδραστήρια και τα αναλώσιμα που χρειάζονται για να λειτουργήσουν με αποτέλεσμα να αναστείλουν τη λειτουργία τους από το επόμενο εξάμηνο. Ίδια κατάσταση επικρατεί και στα εργαστήρια ανατομίας του ίδιου πανεπιστημίου. Εγώ θέλω να συγχαρώ όλους όσους εμπλέκονται σε αυτή την κατάσταση για το ότι σκέφτηκαν επιτέλους την υγεία των φοιτητών. Το λέει και η αφίσα που έχω βάλει πιο πάνω. Τα χημικά κάνουν κακό στην υγεία! Κάτω τα χημικά! Τι να τους κάνουμε τους χημικούς αν αρρωσταίνουν από τα χημικά και μετά πάνε στο γιατρό και παίρνουν φάρμακα και χρεώνουν το σύστημα υγείας; Κάτω τα χημικά και οι χημικοί! Ουουουουουου σιξ σιξ σιξ κέμιστς γκο χομ. Αρρωστιάρηδες και σπάταλοι χημικοί φτου σας. Εσείς φταίτε για όλα. Ή μάλλον να μη το γενικεύουμε και παρεξηγηθείτε, εγώ ο Sfiltros (ως χημικός) φταίω για όλα. 

  Πρότεινε ο Σαμαράς τον Σταύρο Δήμα για πρόεδρο και μάλλον δεν του βγαίνουν τα κουκιά και πάμε για εκλογές. Τώρα ρε παιδιά που ήρθε η ανάπτυξη και όλα είναι ρόδινα θα πάμε για εκλογές; Τώρα που έφερε και ο πορδηπουργός το δωρεάν ασύρματο wifi internet; Δεν ξέρω για σας, εγώ εξακολουθώ να πληρώνω για τα ιντερνέτς μου. Και δεν ξέρω αν εννοούσε αυτό που κάνει ο ΟΤΕ, το οποίο για να το εκμεταλλευτείτε πρέπει να είστε πελάτης της ιδιωτικής εταιρείας που λέγεται ΟΤΕ, άρα πάλι δεν είναι για όλους. Αλλά κάτι κολλήματα που έχω και εγώ ρε παιδιά, να ασχολούμαι με τα ιντερνέτς και όχι με τα σοβαρότερα θέματα, όπως η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας. Ας ασχοληθώ το λοιπόν. Κάποιοι λένε ότι ο Στάυρος Δήμας δεν είναι κατάλληλος για πρόεδρος επειδή είναι κομματικός. Μήπως να βάλουμε τον Πύρρο Δήμα, ή μήπως τον Σταύρο Θεοδωράκη να διαλέξει πρόεδρο που θα συσπειρώσει τους πάντες μια και είναι υπερκομματικός; Οι τελευταίες μέρες με την μεγάλη βροχόπτωση θα του ταιριάζουν και θα τον κάνουν να ανεβαίνει φαντάζομαι μια και θα βλέπει ποτάμια παντού. Από την άλλη οι Τσιπρέοι χαίρονται γιατί μάλλον σε λίγους μήνες θα είναι κυβέρνηση και από τη μια οι κυβερνητικοί λένε πως θα έρθει το τέλος του κόσμου μήπως και διατηρηθούν, από την άλλη αυτοί προσπαθούν όπου σταθούν και όπου βρεθούν να επιβεβαιώσουν την φράση "θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει". Μη πολυχαίρεστε γιατί σας περιμένει μεγάλη πίεση από παντού με το που θα αναλάβετε και δεν νομίζω να έχετε και κάνα σοβαρό σχέδιο για το πως θα τα αντιμετωπίσετε. Είστε σαν τον αναπληρωματικό παίχτη που την ώρα που χάνει η ομάδα 3-0 ο προπονητής του λέει να σηκωθεί για ζέσταμα, και αυτός περιμένει και περιμένει να μπει και όταν του δίνει την εντολή να μπει λέει "Θα τους φάω κόουτς! Το 'χω!" και τελικά μπαίνει μέσα και ο αγώνας λήγει στην καλύτερη περίπτωση 3-0. Αυτό βλέπω να γίνεται. Το πιο αισιόδοξο σενάριο είναι να συνεχίσουμε να χάνουμε με το ίδιο σκορ απλά παίζοντας διαφορετικό σύστημα. Πραγματικά έχω μεγάλη περιέργεια να δω το τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Βέβαια μπορεί να γίνει και η έκπληξη και να μαζευτούν 180 για να συνεχίσει η "φτωχική" μισθοδοσία τους για λίγους μήνες ακόμα, αλλά αν το αποφασίσουν πρέπει να έχουν πολλά άντερα για να περάσουν τα νέα μέτρα ετοιμάζονται να μας φορέσουν. Και φυσικά θα είναι εισπρακτικά και κατασταλτικά, γιατί κανείς μα κανείς δεν θέλει να πάρει σημαντικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τη δομή της χώρας και κρατικά και κοινωνικά. Κάποιοι θέλουν να γυρίσουν στο παρελθόν και κάποιοι απλά δέχονται το οτιδήποτε στο παρόν απλά για να μη χρειαστεί να κάνουν κάτι διαφορετικό στην καθημερινότητα τους.

  Τέλειωσε και η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού (που ήταν πραγματική, όχι μουσαντένια σαν κάποιου πολιτικού που από τη μία ξάπλωνε παρέα με τους πρόσφυγες και από την άλλη έβγαζε σνακ από τη σακουλίτσα του για τη λιγούρα). Προσωπικά χαίρομαι που πέτυχε το σκοπό του ο Ρωμανός γιατί θεωρώ το αίτημα του δίκαιο. Δεν γίνεται να επιτρέπει το κράτος στους φυλακισμένους να δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις και να μην έχει μεριμνήσει για το πως θα ολοκληρώσουν τις σπουδές τους αν επιτύχουν. Επίσης σέβομαι το σθένος και το πάθος του στο να επιτύχει αυτό που ήθελε με κίνδυνο της σωματικής του ακεραιότητας. Από την άλλη διαφωνώ και με την ιδεολογία του και με τις πράξεις του που τον οδήγησαν στην φυλακή, όπως και διαφωνώ με τον τρόπο που του φέρθηκε το ελληνικό κράτος από τη στιγμή που βρέθηκε πίσω από τα σίδερα. Αλλά για μια ακόμη φορά, με αφορμή το οποιοδήποτε περιστατικό, ο κόσμος βρήκε ευκαιρία να χωριστεί σε στρατόπεδα για να αντιπαρατεθεί με όλους. Κάποιοι έβλεπαν τον Ρωμανό σαν τον υπερεπαναστάτη που συμβολίζει την αλλαγή του συστήματος και άλλοι σαν ένα κωλόπαιδο που θέλει να περάσει το χατίρι του. Ρε κολλημένοι δεν καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο; Τόσο γιγάντιες παρωπίδες φοράτε που όλα θέλετε να τα εντάξετε στη μάχη μνημόνιο-αντιμνημόνιο; Και βγήκαν και κάποιοι τις τελευταίες μέρες να λένε "όλος ο κόσμος ασχολείται με τον Ρωμανό και δεν ασχολείται με τον α ή τον β που αδικήθηκε, πέθανε κτλ". Δηλαδή δεν έπρεπε να λυθεί το συγκεκριμένο θέμα μέχρι να λυθούν όλα τα άλλα; Αν το πάμε έτσι όλοι μας ασχολούμαστε με την πάρτη μας ενώ παιδάκια στην Αφρική πεινάνε (ωραία κλισεδιά ε;). Δεν γίνεται να λυθούν όλα τα προβλήματα ταυτόχρονα. Είναι λάθος και άδικο κάποια να φαίνονται και κάποια όχι, το κράτος εννοείται ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, γι' αυτό και είμαστε υποχρεωμένοι να φωνάζουμε και να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας. Και εννοείται ότι κάποιοι που δεν μπορούν εύκολα να αποκτήσουν φωνή θα αδικηθούν. Είναι λάθος και λυπηρό, αλλά αυτή τη στιγμή δεν γίνεται διαφορετικά. Ίσως πρέπει όλοι όχι μόνο να φωνάξουμε περισσότερο (γιατί αυτό το κάνουμε), αλλά να παλέψουμε με όποιο μέσο μπορούμε στο να αλλάξουμε προς το καλύτερο και την καθημερινότητα μας και την κοινωνία μας. Αλλά αυτό δεν θα γίνει. Δεν υπάρχει ελπίδα συνεργασίας. Εγώ βλέπω μόνο νέες αφορμές για φαγωμάρες. Το βλέπω και στα παιδιά στα σχολεία. Έχουν μάθει σε μια λογική ανταγωνιστικού εγωισμού. Έχουν μπει σε μια λογική ότι όλοι τους αδικούν και απλά πρέπει να φωνάζουν για να σώσουν τον εαυτό τους ασχέτως από τι θα γίνει στους άλλους. Δίνω ένα απλό και απλοϊκό παράδειγμα. Φέτος δουλεύω σε 3 σχολεία. Διδάσκω σε 15 διαφορετικά τμήματα (20-25 παιδιά το καθένα). Δίνοντας τους, τα διαγωνίσματα τους σε κανένα από τα 15 τμήματα τα παιδιά δεν περίμεναν να μοιράσω τα γραπτά για να διατυπώσουν τις απορίες τους για τη βαθμολόγηση. Σε όλα τα τμήματα την ώρα που εξηγούσα σε ένα παιδί τι έκανε λάθος κάποια άλλα με διέκοπταν για να κάνουν τη δικιά τους ερώτηση. Καμία φορά δεν άκουσα την ερώτηση "εδώ που έκανα λάθος;", αλλά μονίμως άκουγα "εδώ γιατί μου κόψατε;", και αυτό συνέβαινε ακόμα και στα τμήματα που είναι άψογα σε συμπεριφορά στο μάθημα. Στη μία φάση που δεν ήμουν από πάνω τους να τους ελέγχω για να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο έπεσαν και να φάνε εμένα και να φαγωθούν μεταξύ τους. Και φυσικά, τα παιδιά που συμπεριφέρονται σωστά λόγω εσωτερικής παιδείας, απλά σιωπούν και αφήνουν τους άλλους να καταλαμβάνουν το χώρο με τις φωνές τους. Κάποιοι θα πείτε ότι κάνω κακά τη δουλειά μου και τα παιδιά φέρονται έτσι, και δεν θα σας απαντήσω. Και κάποιοι θα πείτε τώρα "έλα μωρέ παιδιά είναι, αυτό σε ενοχλεί;". Μα εκεί έγκειται το πρόβλημα της διαπαιδαγώγησης, στην φράση "έλα μωρέ παιδί είναι". Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα, ότι έχουμε γεμίσει με παιδιά που έχουν τα πάντα έτοιμα στο χέρι και τα θεωρούν δεδομένα, και τώρα που τα πράγματα έχουν δυσκολέψει κοιτάνε προς τα πάνω και αντί να μάθουν τρόπους επίλυσης προβλημάτων βλέπουν μόνο τρόπους δημιουργίας φαγωμάρας. Δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου αν αλλάξει η κυβέρνηση, θα φέρουμε το τέλος της χώρας γιατί μονίμως θα βρίσκουμε τρόπους να φαγωθούμε για οποιαδήποτε αφορμή, ενώ οι υπόλοιποι απλά θα σιωπούμε βλέποντας τους άλλους να καταστρέφουν τα πάντα, είτε γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, είτε γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους φωνακλάδες.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές άκουσα στο ραδιόφωνο την φράση "Ο Σαμαράς πράγματι έχει αναπτύξει το ευρωπαϊκό προφίλ της χώρας. Έχουμε γίνει σαν το Λονδίνο. Βρέχει συνέχεια"

Το ξέρω πως δεν είναι σωστό αυτό που θα κάνω, αλλά επειδή σε κάποιους αρέσει και επειδή έχω καιρό να γράψω τέτοιο περιστατικό, θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που είδα στο τραίνο. Ήρωας φυσικά ένας τοξικομανής. Αυτός κοιμόταν σε μια θέση έχοντας απλωθεί, κάνοντας εμάς τους υπόλοιπους να έχουμε μαζευτεί στην απέναντι πλευρά. Σε μία στάση λόγω της βαβούρας από τον κόσμο ξύπνησε και άρχισε να μονολογεί τα παρακάτω.
"Οικοδομή. Σπίτι. Πως ένα σπίτι γίνεται οικοδομή, και πως μια οικοδομή γίνεται σπίτι;"
Κλείνει τα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και όταν τα ξανανοίγει συνεχίζει.
"Όταν γίνω πλούσιος θα κάνω ένα ίδρυμα για τους άστεγους ή μήπως όταν γίνω άστεγος να κάνω ίδρυμα για τους πλούσιους;"
Κλείνει τα μάτια πάλι λίγο, και λίγα λεπτά μετά τουρμπίζει σηκώνεται μας κοιτάει και λέει.
"Θέλω φαγητό. Δώστε μου κάτι για να πάρω φαγητό"
Εμείς τον αγνοήσαμε και αυτός έφυγε. Το σουρεάλ ήταν ότι την ώρα που μας ζητούσε φαγητό κρατούσε στο χέρι του μια τσάντα που είχε μια φρατζόλα ψωμί, φρούτα και διάφορα άλλα τρόφιμα.
Ακόμα και τώρα δεν ξέρω αν ο τύπος ήταν μεγάλος φιλόσοφος ή αν απλά είχε πάρει κάτι πολύ καλό...

Στην Τήνο υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις και επιτέθηκαν και στον μητροπολίτη γιατί κάτι αλλάζει στο θέμα της διαχείρισης του ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω το τι έχει γίνει ακριβώς, απλά σκέφτομαι τη φράση. "Είναι πολλά τα λεφτά..."

Θα σας αφήσω βάζοντας μια ωραία φωτογραφία που βρήκα κάποια στιγμή στο σερφάρισμα μου στα ιντερνέτς και ταιριάζει με το πνεύμα των Χριστουγέννων

Καλό βράδυ σε όλους και να προσέχετε.


Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Χίπστερ, σεμεδάκια, μπάτσοι, αλκοόλ και άλλες μπαλαφάρες.

 Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να πετύχει κάποιος το σκοπό του. Οι πιθανότητες για να την επιτυχία κάθε στόχου αυξάνονται αν υπάρχει σωστός προγραμματισμός, άψογη εκτέλεση και φυσικά τύχη. Μπορεί κάποιος να έχει κάνει ότι χρειάζεται, να τα έχει κάνει όλα σωστά και να μην πετύχει. Επίσης μπορεί κάποιος με το που θα αρχίσει την προσπάθεια του να είναι προδιαγεγραμμένη η αποτυχία του. Αν κάτι το έχουν δοκιμάσει πάρα πολλοί άνθρωποι, πάρα πολλές φορές και δεν έχει πετύχει σχεδόν ποτέ, το να ελπίζει κάποιος ότι αυτός θα αποτελέσει εξαίρεση είναι από ουτοπικό ως χαζό. Εκτός βέβαια αν ενδόμυχα ο καθένας που κάνει κάτι τέτοιο ξέρει ότι δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας και απλά δωρίζει στον εαυτό του λίγη ψεύτικη ελπίδα, σαν να παίζει ένα δελτίο Τζόκερ δηλαδή. Φαντάζομαι ότι θα σας έχει τύχει να συμβουλέψετε κάποιον ότι μία πράξη του έχει μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας, αλλά χωρίς να εισακουστείτε. Τα επιχειρήματα που ίσως να έχετε ακούσει είναι του τύπου "πιστεύω ότι αυτή τη φορά θα πετύχω", "δεν ξέρω τι άλλο να κάνω", "το κάνω όχι για να πετύχω κάτι απλά για να δείξω ότι μπορώ" και διάφορες άλλες μπαλαφάρες. Τελικά βλέπουμε συνεχώς να γίνονται τα ίδια και τα ίδια χωρίς ποτέ κάτι ν' αλλάζει, κυρίως γιατί τελικά κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι, κανείς δεν θέλει να πετύχει τους στόχους που λέει ότι θέλει να πετύχει γιατί μετά θα πρέπει να κάνει κάτι καινούργιο, να σκεφτεί, να εκτεθεί, να προσπαθήσει, να ζήσει. Έτσι οι μαθητές διαμαρτύρονται για την κατάντια της παιδείας (δικαίως) και απλά κάνουν για μερικές μέρες κατάληψη αράζοντας στο χώρο του σχολείου, οι καθηγητές με τα ίδια αιτήματα θα κάνουν σε λίγες μέρες μια 24ωρη απεργία, για να αντιμετωπιστεί η βία στα γήπεδα σταματάνε το πρωτάθλημα για μια εβδομάδα, και όταν ξαναγίνει κάποιο τραγικό περιστατικό τα ξανασταματάνε αλλά δεν είναι σίγουροι για το αν και το πόσο τελικά, βρίζουμε τους πολιτικούς που έχουμε ψηφίσει μέχρι να τους ξαναψηφίσουμε, κράζουμε την κακή ποιότητα της τηλεόρασης αλλά ξαναστηνόμαστε μπροστά στις οθόνες, λέμε ότι δεν έχουμε λεφτά αλλά συρρέουμε να χρεωθούμε για να αγοράσουμε όποια άχρηστη μαλακία μας έχουν πείσει ότι θα μας χαρίσει την ευτυχία που μας λείπει και γενικά προτιμούμε να ακούμε οποιονδήποτε μας λέει αυτά που θέλουμε ν' ακούσουμε ώστε να συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε με την κατάντια μας.


 Αλλάζω θέμα, ώρα να γράψω κάτι ποιο ευχάριστο, να μιλήσω για κάτι αστείο, για την ανάπτυξη παραδείγματος χάρη. Σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει έχει έρθει η ανάπτυξη, η χώρα είναι σε τροχιά ανόδου και φυσικά έχει έρθει και το δωρεάν ασύρματο wifi internet σε όλη την Ελλάδα γιατί έτσι υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μας ένα χρόνο πριν. Αν δεν το έχετε βρει είστε χαζοί και δεν σας αξίζει το σαμαρικό ίντερνετ και συνεχίστε να πληρώνετε τις εταιρείες. Μπορεί όμως η πρωθυπουργάρα μας να έχει φέρει την ανάπτυξη, εμείς όμως σαν πολίτες αυτής της χώρας θα πρέπει να την εκμεταλλευτούμε και να αναγεννήσουμε και την οικονομία και την κοινωνία. Και αυτό φυσικά θα γίνει από τις νέες επιχειρηματικές ιδέες που θα εκμεταλλεύονται την ιδιαιτερότητα του τόπου και τις ικανότητες των κατοίκων της φέρνοντας τη χώρα μας στην πρώτη θέση νέων αγορών που η ίδια θα δημιουργήσει. Και επειδή δεν θέλω να λέτε ότι είμαι μόνο λόγια, θα μοιραστώ μαζί σας μια επιχειρηματική ιδέα που έχω δίνοντας σας την άδεια να την χρησιμοποιήσετε όπως θέλετε, γιατί δεν με νοιάζει το καλό της τσέπης μου, αλλά το καλό της οικονομίας και του τόπου. Που λέτε, πρέπει να εκμεταλλευτούμε την αγορά των hipsters και τις ιδιαίτερες αγοραστικές τους ανάγκες. Αν δεν ξέρετε τι είναι hipster μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες παρακάτω για να καταλάβετε το στυλ τους και βασιζόμενοι στη λεζάντα της δεύτερης μπορούμε να πούμε ότι εμφανισιακά είναι άτομα που χαλούν πάρα πολύ χρόνο ώστε η εμφάνιση τους να φαίνεται ατημέλητη. Τους αρέσει να έχουν κάτι που να τους ξεχωρίζει, όπως π.χ ένα τσιγκελωτό μουστάκι ή κάποια vintage αξεσουάρ τα οποία δεν έχουν πρόβλημα τα τα χρυσοπληρώσουν. Τον καλύτερο ορισμό όμως τον είχε πει ένας φίλος λίγο καιρό πριν εξηγώντας κάπου τι είναι χίπστερ: "Ο χίπστερ δεν είναι αυτός που έχει τσιγκελωτό μουστάκι και καπνίζει πίπα, είναι αυτός που ξέρει γιατί το κάνει". Πριν κάποιες εβδομάδες είχα πάει σε ένα μπαράκι στα Πετράλωνα που μαζεύει τέτοιο κόσμο και παρατήρησα ότι στη διακόσμηση του υπήρχε μια παλιά τηλεόραση που πάνω της κρεμόταν ένα πετσετάκι (ή σεμεδάκι)! Ναι, ένα από αυτά τα παλιά τα πλεκτά τα πετσετάκια που οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας γέμιζαν το σπίτι σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια. Βλέποντας το, σκέφτηκα πως τα πετσετάκια μπορεί να γίνουν ένα αντικείμενο πώλησης σε hipster και προτείνω να βάλουμε τις μανάδες και τις γιαγιάδες μας να τα ξεθάψουν από τα μπαούλα τους, να κάνουμε μαγαζιά που να τα πωλούν online σε όλο τον κόσμο (κάνοντας και στοχευμένη διαφήμιση σε αγορές όπως το Λονδίνο που είναι πόλη χιπστερομάνα) και τελικά να κάνουμε την Αθήνα τουριστικό προορισμό για κάθε χιπστερ που σέβεται τον εαυτό του. Μπορεί να γελάτε με την ιδέα μου, αλλά ήδη κάποιοι την έχουν βάλει σε εφαρμογή. Χωρίς πλάκα, λίγες μέρες πριν πήγα σε ένα μπαράκι στο Αιγάλεω και στα ποτά αντί για σουβέρ χρησιμοποιούσαν πετσετάκια! 






Τώρα που είπα για τα σεμεδάκια θυμήθηκα και ένα βιντεάκι που είχα δει κάποτε στην τηλεόραση και μου είχε φανεί αστείο.



 Αρκετά με τη γελοιότητα, ας συνεχίσουμε με κάτι πιο πραγματικό. Προχθές ήταν η επέτειος της 17ης Νοέμβρη, όπου οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με την πορεία πολλών χιλιάδων αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας. Φυσικά έπεσαν και οι πατροπαράδοτες μάπες, χωρίς όμως να πάρουν μεγάλη έκταση. Σκοπός της αστυνομίας ήταν να δημιουργήσει πριν την πορεία ένα κλίμα φόβου ώστε να μην κατέβει ο κόσμος στο κέντρο, πράγμα που πέτυχαν. Την Παρασκευή είχα βγει με κάποιους φίλους και την ώρα που συζητούσαμε που θα πάμε τους πρότεινα να αποφύγουμε το κέντρο. Μέσα στην πλάκα φίλος με ρώτησε αν φλώρεψα και αυτό με έβαλε σε σκέψεις γιατί για μένα η περιοχή των Εξαρχείων ήταν τόπος εργασίας, τόπος διασκέδασης, τόπος που ένιωθα άνετα και ασφαλής και πλέον δεν νιώθω. Όχι λόγω του κόσμου, αλλά λόγω του κλίματος που ενίοτε επικρατεί. Υπάρχει μια ένταση που βγαίνει σε όλους και σε αυτό μεγάλο ρόλο έχει παίξει η συμπεριφορά της αστυνομίας. Θα είδατε φαντάζομαι βιντεάκια με τα ΜΑΤ να κάνουν σαματά σε ένα περίπτερο, να χτυπούν και να αφήνουν αβοήθητο ένα άτομο στο δρόμο, να χτυπάν κοπέλες και πιτσιρικάδες έξω από τη Νομική κ.α. Ο φίλος που μου έκανε πλάκα για την φλωρότητα μου, συμφώνησε να αποφύγουμε το κέντρο γιατί την προηγούμενη μέρα έτυχε ένα αγχωτικό περιστατικό σε δυο πιτσιρικάδες από το φροντιστήριο που δουλεύει εκεί. Τα παιδιά έφευγαν από το φροντιστήριο και όπως μπαίνουν σε ένα στενό βλέπουν μπροστά τους μια διμοιρία ΜΑΤ. Ένας τους βγάζει το γκλοπ, αρχίζει να το χτυπά στο χέρι του και τους λέει "Καλώς τα παιδιά!", αλλά πριν τους ορμήσει του είπε ένας άλλος "Άστους αυτούς, θα βρούμε άλλους"... Δεν είμαι από αυτούς που θέλω μια κοινωνία χωρίς αστυνομία. Η αστυνομία έχει απαραίτητο ρόλο για την ομαλή λειτουργία μιας σύγχρονης κοινωνίας. Εννοώ τη σωστή αστυνομία, που στελεχώνεται από ανθρώπους με επίπεδο που γνωρίζουν το ρόλο τους, και όχι από τραμπούκους που βάζουν τους εαυτούς τους απέναντι από τον κόσμο αντί να του δημιουργούν ασφάλεια.

  Θα βάλω τώρα και ένα βιντεάκι χωρίς σχόλια. Μάλλον θα κάνω ένα σχόλιο. Δεν υπάρχει ελπίδα για τον τόπο καμιανή γιατί όταν με το καλό ξαναπάμε να ψηφίσουμε θα σκεφτούμε το ποιος μας έχει τάξει πιο πολλά, το ποιος θα μας βολέψει, το πως θα σώσουμε το τομάρι μας, το ποιος μας λέει τα ομορφότερα ψέμματα, για να ρίξουμε την ψήφο μας. Και μπορεί ο υφυπουργός που βλέπετε στο βίντεο να είναι κυνικά ηλίθιος που τα λέει έτσι χύμα ενώ τον βιντεοσκοπούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι αντίστοιχο δεν γίνεται και με τους υποψηφίους των άλλων παρατάξεων. Άντε να ξαναπάμε σε εκλογές, να παραμυθιαστούμε, να πανηγυρίσουμε, να στεναχωρηθούμε, και τελικά να δούμε κάποιους άλλους να συνεχίζουν να αποτυγχάνουν να φτιάξουν την κοινωνία που θέλουμε. Και είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν γιατί περιμένουμε να την φτιάξουν άλλοι για μας, και όχι μόνοι μας. 



Δεν γίνεται να μη σχολιάσω και την ήττα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου από τα νησιά Φερόε. Δεν είδα τον αγώνα, γιατί έπινα μπύρες κατά τη διάρκεια του, αλλά παρακολουθούσα την εξέλιξη του σκορ από το κινητό (είδατε η τεχνολογία...). Η ιστορία της νίκης τους άνετα γίνεται ταινία με το κλασικό χιλιοπαιγμένο αλλά συγκινητικό (αν αποδοθεί σωστά) σενάριο. Ένας προπονητής μαζεύει ερασιτέχνες παίχτες, με πραγματικές δουλειές, με κανονικά προβλήματα (εργασιακά, διαβίωσης, προσωπικά) και τους οδηγεί στο τέλος της ταινίας στη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας τους έναντι ενός πολύ μεγαλύτερου αντιπάλου. Θέλω να βγει αυτή η ταινία και να κάνει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα ώστε να παίζεται σε συχνές επαναλήψεις στην τηλεόραση για να μη ξεχνάμε ποτέ το τι κατάφεραν κάποιοι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. "Ομάδα μοντέλο, την κάνατε μπουρδέλο" θα πουν κάποιοι (κλισέ φράση). "Τα μπουρδέλα έχουν οργάνωση, εμείς γίναμε κωλοχανείο" θα πουν κάποιοι άλλοι (άλλη κλισέ φράση). "Εγώ το είχα μυριστεί το διπλό αλλά δεν το έπαιξα στο στοίχημα γαμώτο" θα πουν και οι κλισεδιάρηδες αλογομούρηδες. Εγώ απλά θα περιμένω να δω τι θα γίνει... 

Θα κλείσω για σήμερα με ένα άρθρο που λέει ότι σύμφωνα με έρευνα ενός Ιάπωνα ψυχολόγου οι έξυπνοι άνθρωποι πίνουν περισσότερο. Βέβαια το άρθρο δεν λέει τον πραγματικό λόγο. Οι έξυπνοι άνθρωποι ξέρουν ότι ο κόσμος πάει κατά διαόλου, ξέρουν ότι τα προβλήματα τους δεν θα λυθούν εύκολα, ξέρουν ότι πρέπει να παίξουν το ρόλο τους στην κοινωνία αλλά ενίοτε δεν ξέρουν τι να κάνουν, σκέφτονται, σχεδιάζουν, εικάζουν και απογοητεύονται όταν δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους. Γι' αυτό πίνουν, για να ξεχαστούν, για να διώξουν τα προβλήματα τους. Προσωπικά πίνω γιατί μου αρέσει. Μου αρέσει το καλό αλκοόλ και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Αλλά είναι φορές που πραγματικά χρειάζομαι ένα ποτό. Φορές όπως όταν έχω περάσει μια δύσκολη μέρα στη δουλειά, όπως έγινε λίγες μέρες πριν όταν ένα τμήμα του γυμνασίου, που δουλεύω για κάποιες ώρες, μου είχε σπάσει τόσο τα νεύρα που με έκανε να τους πω "είστε το χειρότερο τμήμα που έχω" και εκείνα απάντησαν με χαρά "είμαστε το χειρότερο τμήμα του σχολείου!" και εγώ σκεφτόμουν ότι είναι το χειρότερο τμήμα και των τριών σχολείων που δουλεύω, και ένα από τα χειρότερα που έχω δει στα 11 χρόνια που δουλεύω σε σχολεία και φροντιστήρια. Μια ομάδα παιδιών με τέτοια άσχημη νοοτροπία που χρειάζεται εξαιρετικά μεγάλα ποσά ενέργειας η απλή ενασχόληση μαζί τους, πόσο μάλλον όταν θες να τους μάθεις κάτι. Ποσά ενέργειας που δεν είναι εύκολο (είτε λόγω διάθεσης, είτε λόγω ικανότητας, είτε λόγω κούρασης) να διατεθούν από αρκετούς καθηγητές. Η άσχημη νοοτροπία των παιδιών, προφανώς, πηγάζει από την αντίληψη μεγάλου μέρους της κοινωνίας ότι οι καθηγητές των σχολείων είναι τεμπέληδες άχρηστοι που κάθονται στα σχολεία και είναι χειρότεροι των πραγματικά καλών καθηγητών που δουλεύουν στα φροντιστήρια. Με ενοχλεί να βλέπω μεγάλες ομάδες παιδιών να μη μαθαίνουν τίποτα, με ενοχλεί ομάδες παιδιών να έχουν αποκτήσει κακές συμπεριφορές από τέτοια ηλικία. Και δεν εννοώ το να είναι κάποιο παιδί άτακτο, αυτό είναι φυσιολογικό. Εννοώ να είναι θρασύ, ειρωνικό, επιθετικό και με πολλά κιλά ασέβειας. Να είναι απλά μια μικρογραφία των ελληναράδων που υπάρχουν παντού γύρω μας. Πως γίνεται να βλέπεις παντού την απουσία ελπίδας και να μη θες να ξεφύγεις από την πραγματικότητα; Εγώ ξεφεύγω με μουσικές, ταινίες, βιβλία και αλκοόλ. Άλλοι ξεφεύγουν περισσότερο. Ακόμα και το φευγιό θέλει μέτρο, όπως κάθε τι στη ζωή. Αλλά το που πουλάνε μέτρο δεν το ξέρουν οι περισσότεροι, ίσως απλά γιατί δεν ξέρουν ότι κάποια πράγματα δεν πωλούνται.

Πάω να βάλω ένα ποτάκι και να δω μια ταινία.

Καλό σας τέτοιο, και να προσέχετε.  

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Σκόρπιες Σκέψεις


  Κάθε φορά που προσπαθεί κάποιος να σκεφτεί κάτι σοβαρό, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να οργανώσει τις πράξεις του με βάση συγκεκριμένους στόχους, κάθε φορά που κάποιος προβληματίζεται για το πως θα βοηθήσει στο να λυθεί κάποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που αφορά είτε λίγους είτε πολλούς, κάθε φορά που κάποιος σκέφτεται το πως θα βελτιώσει την κοινωνία, κάθε φορά που κάποιος νιώθει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, ακούει κάτι σαν αυτά που θα αναφέρω παρακάτω και σκέφτεται ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τον κόσμο καμιανή.

Στην Αγγλία υπάρχει ένας Νιγηριανός ποδοσφαιριστής που λέγεται "Αντέμπολά". Βαρέθηκε ο άνθρωπος να του λένε ότι είναι ασθενής από τον ιό έμπολα και αναγκάστηκε να ανεβάσει αυτό στο twitter.


 Στα δικά μας τώρα, μεγάλος προβληματισμός υπάρχει για το ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος της δημοκρατίας και η κυβέρνηση ψάχνει υποψήφιους που θα συσπειρώσουν τους βουλευτές ώστε να πιάσει τον μαγικό αριθμό 180, για να συνεχίσει να βρίσκεται στην εξουσία. Όταν άκουσα ότι ένα από τα ονόματα που προτάθηκαν ήταν αυτό της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, νόμιζα ότι ήταν κάποιο τρολάρισμα, ή ότι ήταν άρθρο από "το Κουλούρι", που αναπαρήγαγε κάποιος χωρίς να καταλάβει ότι το άρθρο ήταν χιουμοριστικό. Όταν διάβασα σε διάφορες σελίδες στα ιντερνέτς, ότι πράγματι παίζει κάτι τέτοιο σαν σενάριο σκέφτηκα ότι τελικά η χώρα μας είναι ο παράδεισος του σουρεαλισμού. Και πριν προλάβω να συνέλθω διαβάζω το σενάριο από την Ιταλική εφημερίδα Repubblica, που προτείνει τον Βαγγέλη Μαρινάκη για πρόεδρο της δημοκρατίας. Τότε πραγματικά ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ελπίζω να ισχύει αυτό που μου είπε ένας φίλος, που πρότεινε ότι ο Ιταλός δημοσιογράφος που έγραψε το άρθρο είναι μάστορας του χιούμορ και θέλησε να δει πόσο μπορεί να ψαρώσει τα ελληνικά μέσα με κάτι που έγραψε.

  Αλλά τελικά δεν είμαστε μια σουρεαλιστική κοινωνία, είμαστε η φάρμα των ζώων. Σε προηγούμενη ανάρτηση έκραζα μια μερίδα ηλικιωμένων που με άλλοθι την ηλικία τους γίνονται ιδιαίτερα αγενείς. Το έγραψα αυτό όχι γιατί το θεωρώ κάποιο σημαντικό πρόβλημα, αλλά επειδή με ενοχλεί αφάνταστα η αγένεια. Αυτό όμως που δεν με ενοχλεί απλά, αλλά με εξοργίζει είναι το πως κάποιοι εκμεταλλεύονται τους συνανθρώπους τους για να πετύχουν τον οποιοδήποτε ποταπό σκοπό τους. Κάποια ατάλταντα μιάσματα της κοινωνίας, για να κάνουν το κομμάτι τους δουλεύουν ανήμπορους ανθρώπους, και κάποια άλλα ζώα αντί να αντιδράσουν χαχανίζουν. Φυσικά θα καταλάβατε πως αναφέρομαι στην φάρσα που έκανε ο Μάρκος Σεφερλής σε κάποιους ηλικιωμένους.  Και μπορεί να έφαγε κράξιμο (κατόπιν εορτής), και μπορεί να φάει και κάποιο πρόστιμο από το ΕΣΡ, αλλά σίγουρα θα συνεχίσει να κάνει την εκπομπή του και μια μερίδα του κόσμου θα συνεχίσει να τη βλέπει. Μέσα στον κόσμο αυτό θα είναι και ηλικιωμένοι φυσικά, γιατί σαν λαός και σαν κοινωνία ούτε μνήμη έχουμε ούτε καταναλωτική συνείδηση. Δεν ξέρουμε ότι μπορούμε δείχνοντας την προτίμηση ή την δυσαρέσκεια μας, σε κάθε προϊόν (από καταναλωτικά αγαθά, ως τηλεοπτικά προγράμματα) μπορούμε να οδηγήσουμε στην αλλαγή και τη βελτίωση του. Αλλά τι λέω τώρα, τι ζητάω και εγώ...

 Δεν ξέρω πόσοι βλέπετε τη σειρά Game of Thrones, και το ποιους από τους ήρωες της συμπαθείτε. Εγώ είμαι φαν της σειράς, και ένας από τους ήρωες που θεωρώ περισσότερο ενδιαφέροντες, είναι ο νάνος Tyrion Lanister, κυρίως για το ότι προσπαθεί με το πνεύμα και τη νοημοσύνη του να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που του δημιουργεί η σωματική του διάπλαση.


 Τη σωματική του διάπλαση όμως, φαντάζομαι ότι γούσταρε μια άμοιρη Ισπανίδα, που διάβασα πως στο μπάρτσελο (δεν το έγραψα λάθος, το bachelor party στα ελληνικά, λέγεται μπάρτσελο) της πήγε με ένα νάνο στρίπερ, έμεινε έγκυος, είπε στον άντρα της ότι είναι δικό του, αλλά όταν το παιδί γεννήθηκε με νανισμό, αναγκάστηκε να πει την αλήθεια. Εγώ απλά αναρωτιέμαι, αν δεν υπήρχε ο Tyrion Lanister, ο νάνος στρίπερ θα έβρισκε δουλειά;

 Πριν ανάφερα ότι δεν υπάρχει ελπίδα καμιανή για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε σοβαρού προβλήματος παγκοσμίως λόγω της συνεχώς αυξανόμενης ηλιθιότητας. Αλλά δεν γίνεται να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Πρέπει να βάζουμε μικρούς στόχους για τη βελτίωση κάτι πολύ μικρού που απλά θα αλλάξει ελάχιστα προς το καλύτερο τον τόπο μας. Εγώ παρόλο που είμαι καθηγητής φυσικών επιστημών, δεν ενοχλούμαι αν βλέπω κόσμο γύρω μου που δεν έχει ιδέα για τα μαθήματα που διδάσκω. Το θεωρώ δεδομένο. Έχω ένα θεματάκι με τη γλώσσα όμως. Το ξέρω πως και μένα η σύνταξη μου δεν είναι τέλεια, και τα κάνω και τα ορθογραφικά λαθάκια μου, αλλά εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω να γίνονται δύο συγκεκριμένα λάθη, που χρόνο με το χρόνο παρατηρώ ότι όλο και περισσότερος κόσμος τα κάνει.
Α] Πότε ένα ρήμα τελειώνει σε -ε και πότε σε -αι. "Μην παρκάρεται" "Μην ενοχλείται" "Μην αφήνεται" "Το κτίριο κατοικείτε" και άπειρες άλλες φορές, βλέπω τον κόσμο να αρνείται (και όχι αρνείτε) να μάθει να γράφει τη συγκεκριμένη κατάληξη σωστά. Δεν είναι δύσκολο ανορθόγραφοι συμπολίτες μου. Αν μπροστά από το ρήμα μπορείτε νοητά να βάλετε το "εμείς" ή το "εσείς" η κατάληξη είναι -ε, αν όχι η κατάληξη είναι -αι. 
Β] Το έχω αναφέρει πολλές φορές και γίνομαι κουραστικός, αλλά θα το λέω συνέχεια μέχρι να με βρίσετε. Στην ελληνική γλώσσα το σύμβολο του ερωτηματικού είναι το (;) και όχι το (?). Θυμάμαι πριν κάποιο καιρό όταν είδα φιλόλογο να κάνει αυτό το λάθος να θέλω πραγματικά να τραβήξω τα μαλλιά μου και να πετάξω στον αέρα τις τούφες τους τραγουδώντας "για δες καιρό που διάλεξε, ο χάρος να με πάρει".

 Στην προηγούμενη ανάρτηση μου γκρίνιαζα για την καθυστέρηση των τοποθετήσεων των εκπαιδευτικών και τις χαμένες ώρες διδασκαλίας. Επιτέλους έχω αρχίσει δουλειά σε δυο σχολεία κοντά στο σπίτι μου (περιμένω κάποιος να γκρινιάξει που δεν θα γκρινιάζω πλέον για τα τρένα) και ειδικά στο ένα από αυτά οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πολύ καλές από το πως δουλεύει. Αν δεν είχα χάσει τόσο καιρό τσάμπα, και αν ήμουν από την αρχή στη θέση μου σίγουρα θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά και πιο ποιοτικά τη δουλειά μου. Αλλά ας μη γκρινιάξω άλλο, κάλιο αργά παρά ποτέ. Άντε και καλή μας σχολική χρονιά...

 Κλείνω βάζοντας σας ένα βιντεάκι από ένα, άθλιο μουσικά, κομμάτι που όμως έχει πλακίτσα το πως χρησιμοποιεί το ξέσπασμα του γίγαντα Τζενάρο Γκατούζο. Δεν με ενδιαφέρει το αν είναι χάλια προπονητής ή όχι, εγώ τον θυμάμαι σαν παίχτη και γουστάρω το πάθος και τον τσαμπουκά που έβγαζε στο γήπεδο. Επίσης η φράση του "every day malakia" νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που αντιμετωπίζουμε και βιώνουμε καθημερινά γύρω μας.



Καλό σας βράδυ, και να προσέχετε... 

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Περί προκλήσεων


 Πριν δυο αναρτήσεις έκραζα τη μόδα του ice bucket challenge. Μέσα στον ένα μήνα που πέρασε έχει κάνει αρκετή "επιτυχία" το bookchallenge (στο οποίο με προσκάλεσαν 4-5 άτομα, αλλά δεν μπήκα στον κόπο να απαντήσω), ενώ είδα να κάνουν εμφανίσεις και τα moviechallenge, songchallenge, guitarchallenge κ.α.. Τις προκλήσεις "ευαισθητοποίησης" τις θεωρώ γελοίες, ενώ παρά το ότι είμαι μέγας οπαδός των λιστών (όντας και οπαδός του High Fidelity) προτιμώ να τις μοιράζομαι σε ζωντανές συζητήσεις ανάλογα με την περίοδο και την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Και επειδή γενικά με ενοχλούν όλα αυτά που γίνονται "μόδες" στο φατσομπούκι αντί να γράψω τις δικές μου λίστες βιβλίων ή τραγουδιών θα πάω ένα βήμα παραπάνω φτιάχνοντας το υπερchallenge, την πρόκληση των προκλήσεων, το "challengechallenge" ή “Challenge2” δηλαδή! Προτείνω ο καθένας μας να φτιάξει μια λίστα που θα περιλαμβάνει από 10 νέες "προκλήσεις", 5 από αυτές θα είναι ευαισθητοποίησης και 5 από αυτές θα είναι με αγαπημένες λίστες. Σας γράφω τη δικιά μου, προκαλώντας με τη σειρά μου καθέναν από σας προσωπικά και ξεχωριστά να κάνετε το ίδιο.

1. Για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος στο θέμα της συνεχώς αυξανόμενης μπόχας στα μέσα μαζικής μεταφοράς (λόγω μειωμένης χρήσης αποσμητικού), προτείνω ο καθένας να ανεβάσει ένα βιντεάκι όπου θα πετά μια μελιτζάνα στη μούρη όποιου βρωμάει. #eggplantchallenge
2. Για να σταματήσει ο κόσμος να μπαίνει μέσα στους συρμούς του μετρό πριν αφήσει αυτούς που είναι ήδη μέσα να κατέβουν, προτείνω να ανεβάσουμε βιντεάκια που θα δείχνουν κόσμο να τους δείχνει φωνάζοντας "αυτός ακόμα ψηφίζει ΠΑΣΟΚ". #greensunchallenge
3. Να ανεβάσει ο καθένας μας βιντεάκι στο οποίο θα βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά για να ενημερωθεί ο κόσμος για την αποψίλωση του Αμαζονίου #firechallenge
4. Να ετοιμάσετε ένα κοκτέιλ που να περιέχει ξίδι, λιωμένη ωμή σαρδέλα, χυμό μύρτιλλο, γκότζιμπερι, αυγό, δυόσμο και εκχύλισμα γκουαρανά και να βιντεοσκοπήσετε τον εαυτό σας να το πίνει, ώστε έτσι να ενημερωθεί ο κόσμος για την όλο και πιο άνοστη γεύση που έχουν οι ντομάτες θερμοκηπίου. #xerasmachallenge 
5. Να ανεβάσετε βιντεάκι όπου κοπανάτε το κεφάλι σας στον τοίχο, για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος για την ολοένα και αυξανόμενη διάχυση διαδικτυακής βλακείας. #headbreakchallenge
6. Ανεβάστε μια λίστα με τα δέκα άτομα που θέλετε να φτύσετε στη μούρη #hlebonachallenge
7. Να αναφέρετε δέκα εναλλακτικούς-συνθηματικούς τρόπους για να πείτε ότι πάτε για χέσιμο (π.χ. πάω να μιλήσω με τον πρέσβη του Καζακστάν) #ambassadorchallenge
8. Να πείτε δέκα δικαιολογίες που έχετε χρησιμοποιήσει κατά καιρούς στα μαθητικά-φοιτητικά σας χρόνια όταν δεν παραδώσατε στην ώρα της μια εργασία. #bullshitchallenge
9. Να αναφέρετε δέκα πράγματα που κάποια στιγμή κάνατε, εξόργισαν την/τον σύντροφο σας και ακόμα δεν έχετε καταλάβει γιατί. #whychallenge
10. Και τέλος, ανεβάστε τη λίστα με τα δέκα πράγματα που σας αρέσουν αλλά ντρέπεστε να το παραδεχτείτε. #sinceritychallenge

Φαντάζομαι ότι όλο και κάποιοι από τους αναγνώστες μου διαβάζοντας τον παραπάνω χείμαρρο ασοβαρότητας, θα έκλεισαν τον browser τους και δεν θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Για σας τους θαρραλέους που αντέξατε, κόβω τις χαζομάρες και μιλώ για σοβαρές προκλήσεις.

  Η προηγούμενη ανάρτηση μου έγινε στις 10 Σεπτέμβρη, μια μέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία και γκρίνιαζα για τις διδακτικές ώρες που θα χαθούν επειδή οι τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών δεν έχουν γίνει στην ώρα τους. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είναι 6 Οκτωβρίου και ακόμα δεν έχω μπει επίσημα σε τάξη, την ώρα που σχολεία της περιοχής μου συνεχίζουν να χάνουν καθημερινά ώρες μαθημάτων της ειδικότητας μου! Μέχρι τώρα παρουσιαζόμουν απλά σε ένα γυμνάσιο και καθαρά επειδή το ήθελα (παρά το ότι είναι κατά των κανονισμών επειδή εκεί δεν ήταν η κανονική μου θέση) έκανα, κατά μέσο όρο, μια ωρίτσα μάθημα την ημέρα. Την Πέμπτη 2-10, στις 10 το βράδυ αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η τοποθέτηση μου, και αντί από Παρασκευή να μπω σε μια σειρά, είμαι από γραφείο σε γραφείο και είτε συζητάω είτε τσακώνομαι για να βρούμε μια λύση, γιατί εκεί που με έβαλαν τελικά δεν χρειάζονταν άτομο! Μετά από πολύ δυσκολία καταφέραμε (μάλλον) να βρούμε που θα δουλέψω αλλά δεν μπορώ ακόμα να πάω μέχρι να γίνει το επίσημο συμβούλιο στις 8-10, ("αν όλα πάνε καλά" όπως μου ανέφεραν). Άρα με βλέπω να μπαίνω σε τάξη ένα μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων πράγμα που αναγκαστικά θα μειώσει την ποιότητα της δουλειάς μου γιατί θα τρέχω πανικόβλητος να καλύψω τον χαμένο διδακτικό χρόνο. Νομίζω ότι τελικά το να καταφέρω να έχω μια καλή σχολική χρονιά και για μένα και για τους μελλοντικούς μαθητές μου είναι μια πραγματική πρόκληση. #schoolchallenge
 
  Μερικές εβδομάδες πριν είδα μια από τις πιο αναπάντεχες και σοκαριστικές εικόνες που έχουν αντικρίσει τα μάτια μου. Ήταν μεσημέρι μιας καθημερινής και ενώ ήμουν αραχτός στο σπίτι άκουσα φωνές απ' έξω. Βγήκα στο μπαλκόνι και αυτό που είδα πραγματικά ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας ήταν ένας τύπος που κρατούσε από τα πόδια ανάποδα μια γυμνή γιαγιά η οποία κρεμόταν στο κενό! Έχετε δει κάποιες ταινίες που ένας "κακός" κρατά κάποιον στο κενό από τα πόδια; Ακριβώς αυτό.

 Τη φωτογραφία που βλέπετε την τράβηξα αφού όλα είχαν τελειώσει (χωρίς θύματα ευτυχώς) και μπορείτε να διακρίνετε το ροζ νυχτικό της γιαγιάς που είχε πέσει αφού αυτή κρεμόταν ανάποδα από την ταράτσα του κτιρίου στα αριστερά (με τα μαύρα κάγκελα). Όταν είδα τη συγκεκριμένη σκηνή δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ, αλλά αμέσως καρφώθηκε στο κεφάλι μου η εικόνα της γιαγιάς να πέφτει και να της λιώνει το κεφάλι στα κεραμίδια. Έβλεπα τον τύπο να την κρατά και να αγωνιά μη του πέσει ενώ παράλληλα υπήρχαν δύο ομάδες ατόμων, μία που προσπαθούσε να ανέβει να τον βοηθήσει, και μια μικρότερη που νόμιζε ότι ο τύπος (επειδή ήταν μετανάστης) ήταν κάποιου είδους εγκληματίας και προσπαθούσαν να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού του. Απ' ότι κατάλαβα, η γιαγιά τα 'χε χαμένα και περιφερόταν στην ταράτσα και ίσως προσπάθησε να σκαρφαλώσει τα κάγκελα. Ο μετανάστης βλέποντας τη πήδηξε από την ταράτσα του σπιτιού του σε αυτή της γιαγιάς και την πρόλαβε πριν πέσει. Τελικά κάποιοι έσπασαν μια πόρτα, κατάφεραν να φτάσουν στην ταράτσα και να τραβήξουν τη γιαγιά. Εγώ ομολογώ ότι τα έχασα και ούτε έτρεξα να βοηθήσω, ούτε να παρακολουθήσω όλη τη σκηνή με λεπτομέρειες, παρά έμπαινα και έβγαινα στο μπαλκόνι μου πανικόβλητος. Κάποιοι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, με έκραξαν που δεν βιντεοσκόπησα τη σκηνή για να βγάλω λεφτά πουλώντας το βίντεο στα κανάλια. Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι την αγωνία στο πρόσωπο του τύπου που έσωσε τη γιαγιά. Πραγματικά απορώ που βρήκε τη δύναμη να τη κρατά στον αέρα τόση ώρα. Φαντάζεστε τι μπλεξίματα θα είχε αν τελικά του έπεφτε η γιαγιά; Και ίσως και κάποια στιγμή στη ζωή του εδώ να έχει φάει και τις μάπες του από τους μαυροφορεμένους φουσκωτούς (που φύονται ακόμα σε μεγάλους αριθμούς) της περιοχής λόγω του μελαμψού του δέρματος. #upsidedowngrannychallenge

  Λίγες μέρες μετά, λίγα τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου πάλι συνέβη ένα τραγικό περιστατικό. Όπως μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το άρθρο, ένας ηλικιωμένος αυτοπυρπολήθηκε και τελικά πέθανε. Τυχαίνει να γνωρίζω κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά δεν έχει νόημα να κουτσομπολέψω. Δεν ξέρω τι έχει γίνει με τον κόσμο εδώ γύρω, αλλά το κλασικό που έλεγα πάντα "ο κόσμος έχει σαλτάρει", έχει αρχίζει να συμβαίνει στην κυριολεξία. Ειδικά πολλά άτομα μεγαλύτερης ηλικίας τα βλέπω να μη μπορούν να ζήσουν καλά αυτά τα τελευταία τους χρόνια. Και δεν είναι θέμα οικονομικό, γιατί παλιότερα υπήρχε μεγαλύτερη φτώχεια, αλλά νομίζω νοοτροπίας και αντίληψης. Όλο και σπανιότερα βλέπω ευγενικούς ανθρώπους και όλο και συχνότερα βλέπω αγριεμένους και μίζερους. Τις προάλλες είχα πάει να πάρω φαγητό σε πακέτο, από το δημοτικό μαγειρείο της περιοχής, που έχει πολύ χαμηλές τιμές. Μέσα στα 10 λεπτά που έκατσα στην ουρά, πρόλαβα να ακούσω έναν γέρο να κάνει σαματά επειδή η ουρά ήταν πολύ μεγάλη (τρία άτομα...) και δεν υπήρχαν αρκετοί υπάλληλοι να τον εξυπηρετήσουν, μία γιαγιά αποφάσισε να μου πάρει τη θέση (και την άφησα εννοείται), και ένας άρχισε να σιγοντάρει τον αρχικό παππού λέγοντας ηλίθιες παρατηρήσεις για το πόσο αργούσε η υπάλληλος να κάνει τη δουλειά της (που δεν αργούσε). Εκείνη την ώρα ήρθε στο μυαλό μου αυτό που περνά η αδερφή μου που δουλεύει στη γραμματεία διαγνωστικού κέντρου και καθημερινά βρίσκεται κάποιος ή κάποια που να αρχίσει στα μπινελίκια και αυτή και τις συναδέλφισσες της παρόλο που δεν ευθύνονται αυτές για την ταλαιπωρία τους. Προχθές μου εξιστορούσε το πως δυο παππούδες άρχισαν να ωρύονται επειδή ένα παιδάκι έκλαιγε την ώρα που πήγαιναν να του πάρουν αίμα γιατί "καθυστερούσε την ουρά". Αφενός πρέπει να σκεφτούμε το πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες που πρέπει να αντιμετωπίσει η σημερινή τρίτη ηλικία και το πόσο δύσκολη έχει γίνει η ζωή τους ειδικά αν δεν έχουν ανθρώπους γύρω τους να τους στηρίζουν, αφετέρου πρέπει να τονίσουμε ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι η ηλικία για να δικαιολογήσει την αγένεια και την γαϊδουριά. Είναι πρόκληση το πως θα γίνει και καλύτερη η ζωή των ηλικιωμένων και το πως θα μάθουν κάποιοι ότι πρέπει να φέρονται καλύτερα. #oldpeoplechallenge

Διάβασα ότι λίγες μέρες πριν έγιναν οι απαραίτητες διαδικασίες ώστε τα στέγαστρα του Ολυμπιακού Σταδίου (Καλατράβα) να νομιμοποιηθούν γιατί ήταν αυθαίρετα. Αυτά είχαν οικοδομηθεί χωρίς οικοδομική άδεια. Προφανώς όταν υπάρχουν τέτοιες μεγάλες ανάγκες για την προβολή και το καλό της χώρας (όπως ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες) δεν χρειάζεται να τηρούνται οι νόμοι. Εδώ φαντάζομαι ότι όλοι όσοι έχετε ταλαιπωρηθεί με οικοδομικές άδειες, πολεοδομίες, ημιυπαίθριους και άπειρο τρέξιμο από υπηρεσία σε υπηρεσία επειδή χτίσατε από μια αυλή, μέχρι ένα σπιτάκι θα είναι πραγματική πρόκληση το να μη θέλετε να πάτε και να τα κάνετε μπάχαλο στην πολεοδομία της περιοχής σας. #poleodomiachallenge

Και μια πρόκληση για μένα. Να κάνω συχνότερα αναρτήσεις του Νιουσλέτε. #niousletechallenge

Καλό σας βράδυ και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις) 

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Επιστροφή στα θρανία και άλλες ασυναρτησίες


  Είναι ωραία η σύμπτωση που τα σχολεία φέτος αρχίζουν στις 11 Σεπτέμβρη. Όπως πενθούν οι Αμερικάνοι, έτσι πενθούν και τα παιδιά που τέλειωσαν οι διακοπές τους. Και εμείς οι δάσκαλοι όμως δεν πετάμε και τη σκούφια μας, ο καθένας για τους λόγους του. Άλλοι επειδή θέλουν να παρατείνουν τις διακοπές τους, άλλοι επειδή θα αναγκαστούν να ζήσουν μακριά από το σπίτι τους, άλλοι επειδή θα κάνουν καθημερινά ταξίδια για να δουλέψουν, άλλοι επειδή ενώ θέλουν να προσφέρουν βλέπουν ότι δεν τα καταφέρνουν, άλλοι επειδή δεν πάνε τους συναδέλφους τους, και εγώ που μου έχουν σπάσει τα νεύρα που δεν ξέρω ακόμα που θα δουλέψω φέτος. Εδώ και 10 μέρες με έχουν να κάθομαι, ενώ υπάρχουν σχολεία που έχουν ανάγκες. Μαζί με μένα υπάρχουν δεκάδες συνάδελφοι (στην περιοχή μου), που μας έχουν παρκαρισμένους σε τυχαία σχολεία και περιμένουμε να κάνουν τις τελικές τοποθετήσεις. Το τρελό είναι ότι κάποιοι βρίσκονται σε σχολεία που έχουν ελλείψεις αλλά δεν μπορούν να μπουν σε τάξη (έστω και προσωρινά) μέχρι να αποφασίσουν οι διευθύνσεις ποιος θα δουλέψει που. Στην άλλη άκρη, διευθύνσεις που έκαναν τις τοποθετήσεις άμεσα, τις έκαναν κρύβοντας κενά και χωρίς να έχουν δώσει τον απαιτούμενο χρόνο στους συναδέλφους να ενημερωθούν για τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων. Είναι τραγικό να χαθεί έστω και μία διδακτική ώρα επειδή κάποιοι γραφειοκράτες κωλυσιεργούν. Είναι εκνευριστικό ότι αύριο το πρωί θα ανοίξουν τα σχολεία, και εγώ απλά θα παρευρίσκομαι κάπου, χωρίς να ξέρω ούτε το πότε θα πιάσω δουλειά, ούτε το που θα δουλέψω (γυμνάσιο, γενικό λύκειο ή τεχνικό λύκειο) ούτε το τι θα διδάξω (χημεία ή και φυσική, βιολογία, γεωγραφία) για να προετοιμαστώ κατάλληλα. Τώρα κάποιοι θα πουν, "ρε βλαμμένο κάθεσαι, πληρώνεσαι και γκρινιάζεις;". Μάλλον έχω πρόβλημα ε; Παράλληλα η υπουργάρα μας λέει ότι υπάρχουν πλεονάζοντες μαθηματικοί, φυσικοί και φιλόλογοι. Ναι ε; Ε τότε γιατί διόρισες αναπληρωτές μάστορα; Σου περισσεύουν τα φράγκα ή μήπως δεν ξέρεις τι λες; Γιατί τότε τάζεις διαγωνισμό ΑΣΕΠ για 10.000 άτομα;
  Σταματάω την γκρίνια και ακολουθώ το παράδειγμα της φωτογραφίας βάζοντας ένα ποτάκι. Πίνω μια ελληνική μπύρα, τη Septem Pale Ale. Έχει εξαιρετική γεύση και σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεταχτεί πολλές ελληνικές μικροζυθοποιίες που φτιάχνουν πάρα πολύ καλά προϊόντα. Εγώ τις προτιμώ και αποφεύγω τα κορακοζιούμια που πίναμε τόσα χρόνια, όχι μόνο λόγω γεύσης αλλά και λόγω καταναλωτικής συνείδησης έχοντας μάθει κάποιες από τις πρακτικές που εφάρμοζε η εταιρεία που πρακτικά είχε το μονοπώλιο πώλησης μπύρας σε όλη τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια.
  Θέλω να ζητήσω και μια ταπεινή συγγνώμη από όλους τους φιλάθλους των εθνικών ομάδων της χώρας μας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Την προηγούμενη Κυριακή είχα τη φαεινή ιδέα να ποντάρω στο στοίχημα ότι θα κερδίσουμε σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Όσοι ξέρουν τις επιδόσεις μου στο συγκεκριμένο "σπορ" καταλαβαίνουν το πως αυτή μου η κίνηση επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα και στους δύο αγώνες. Αν θέλετε μπορείτε την επόμενη φορά που θα έχω έμπνευση, να την αναρτήσω στη σελίδα του βλογ στο φατσοβιβλίο και να μου δώσετε ποσοστό από τα κέρδη όσοι ποντάρετε αντίθετα από μένα. 
 Διάβασα σήμερα πως μειώθηκαν οι αυτοκτονίες το 2014, σε σχέση με το 2013. Αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πως οι Έλληνες δεν σεβόμαστε το περιβάλλον. Μάλλον εγώ φταίω και γι' αυτό γιατί το μπλουζάκι που φορούσα για καιρό, με τη στάμπα  "save the planet kill yourself", τρύπησε και το πέταξα. Θα πάω να φτιάξω καινούργιο και γιατί σκέφτομαι το περιβάλλον και για να μη πάθουν κατάθλιψη αυτοί που στήριζαν τον πολιτικό τους λόγο στο πόσοι τίναξαν τα μυαλά τους στον αέρα.
 Τώρα που είπα για πολιτικό λόγο, σκέφτηκα και εγώ το τι ψήφισα στις τελευταίες εκλογές. Μπράβο μου... Ωραία τα κατάφερα. Τσάμπα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσα για να αντικρούσω τους φίλους που με δούλευαν για την επιλογή μου. Βέβαια και κάτι άλλο να ψήφιζα, πάλι το ίδιο θα σκεφτόμουν τώρα.
  Ώρα όμως για κάτι σοβαρό. Θέλω να καταγγείλω τους αρχαιολόγους για τα ευρήματα τους γιατί αυτά προωθούν την ακολασία και την ανωμαλία!  Πόσες φορές έχετε ακούσει τη λέξη Αμφίπολη τις τελευταίες εβδομάδες; Είναι τυχαίο που η λέξη "Αμφίπολη" και η λέξη "αμφιφυλόφιλοι" έχουν τόσες κοινές συλλαβές; Μήπως η συνεχής ενασχόληση με το τι βρίσκεται μέσα στον τάφο περνά αθέατα μηνύματα υπέρ της αμφιφυλοφιλίας; Μήπως σχετίζονται όλα αυτά με κρυφές παραγράφους του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου; Εγώ απορώ πως κάτι τύποι σαν τον μητροπολίτη Πειραιώς δεν έχουν σκεφτεί κάτι αντίστοιχο. Και μια και τον ανέφερα ας θυμηθούμε μερικά από τα χιτάκια του.
* Απαγορεύεται ο στοματικός έρωτας.
   
Σας αφήνω για σήμερα, θυμίζοντας σας ότι αύριο 11 Σεπτέμβρη, μαζί με την έναρξη της σχολικής χρονιάς είναι και η πρεμιέρα της δεύτερης σαιζόν της ραδιοφωνικής μου εκπομπής. Από αύριο και κάθε Πέμπτη 10 με 12 θα με ακούτε στο διαδικτυακό αέρα του www.voicewebradio.com

Καλό βράδυ, και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις...)


Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Ζέσταμα γκρίνιας


  Είναι αρκετές οι εβδομάδες από τότε που έκατσα μπροστά στο πληκτρολόγιο για να γράψω κάτι καινούργιο για το βλογ. Την αιτία την φαντάζεστε λογικά. Εξάλλου δεν ήθελα να σας ζαλίσω με κάτι αυτό τον καιρό. Είναι ευλογία και κατάρα το ελληνικό καλοκαίρι. Σβήνουν όλα, σταματά ο κόσμος να γυρίζει, το μόνο που μας νοιάζει είναι να ξεκουραστούμε, να χαλαρώσουμε, να καταπολεμήσουμε κάπως την (ενίοτε) αφόρητη ζέστη και όλα τα προβλήματα θα λυθούν από Σεπτέμβρη. Αυτό είναι το πρόβλημα, δεν λέμε ότι θα τα λύσουμε, σκεφτόμαστε ότι κάπως θα λυθούν...
  Αυτή η ανάρτηση είναι απλά ζέσταμα, για τις μελλοντικές που (πάλι ενίοτε) θα είναι πιο πλήρεις και εμπεριστατωμένες. Επίσης όπως καταλάβατε δεν έχω κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου και απλά πληκτρολογώ τις σκόρπιες σκέψεις μου.
  Τη φωτογραφία που βλέπετε πάνω την τράβηξα φέτος σε παραλία της Σίφνου. Για διαβάστε την αγγλική επιγραφή. "Όχι κατασκήνωση χαμηλά 392/76". Πιο ψηλά από το 392/76 επιτρέπεται; Τα δωμάτια όμως που χτίστηκαν πάνω στο κύμα  πρακτικά πίσω από το τοιχάκι που βλέπετε επιτρέπονται όμως... Θα διαβάσατε φαντάζομαι τις μεγάλες καλοκαιρινές επιτυχίες της ελληνικής αστυνομίας που εξάρθρωσε διάφορες σπείρες ελεύθερων κατασκηνωτών, οι οποίοι έκαναν την εγκληματική ενέργεια του να μη πληρώσουν κάποιο δωμάτιο ή οργανωμένο κάμπινγκ και κοιμήθηκαν κάτω από τ' αστέρια. Αίσχος! Και πως θα καταφέρουν οι δωματιάδες να βγάλουν τα έσοδα ενός χρόνου δουλεύοντας δυο μήνες έτσι; Πως θα τονωθεί ο τουρισμός; Πως θα έρθει η ανάπτυξη με τους ξυπόλητους; Αν δεν το ξέρετε, πλέον το να στήσεις σκηνή ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΩΡΟ, τιμωρείται με πρόστιμο 300 ευρώ, που έχει ενταχθεί στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, ώστε αν δεν το πληρώσεις να σου έρθει μαζί με το ραβασάκι της εφορίας. Αλλά το ότι ολόκληρες τοπικές οικονομίες στηρίζονται από την κατανάλωση που κάνουν οι ελεύθεροι κατασκηνωτές δεν είναι κάτι που ενδιαφέρει. Μιλάω για φράγκα και όχι για ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί αυτά μόνο ενδιαφέρουν αυτούς που φτιάχνουν τέτοιους νόμους. Οι ίδιοι λένε ότι οι ελεύθεροι κατασκηνωτές ρυπαίνουν. Βάλτε κάδους παντού σε περιοχές που γίνεται ελεύθερο κάμπινγκ, βάλτε και δυο χημικές τουαλέτες και το πρόβλημα λύθηκε. Και αν θέλετε, στήστε και μια δημοτική καντίνα με φτηνά νερά και μπύρες και θα έχετε και ένα καλό εισόδημα. Αλλά το θέμα είναι ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν γουστάρουν τους κατασκηνωτές, και ας τους αφήνουν φράγκα. Έχουμε πήξει στον ψευτοκαθωσπρεπισμό και ενοχλεί κάποιους το ελεύθερο στυλ που έχουν οι κατασκηνωτές. Πρέπει όλοι να μείνουμε στα αποστειρωμένα (με διακόσμηση τύπου ΙΚΕΑ) ρουμστουλέτια. Εννοείται βέβαια ότι δεν είναι όλοι οι κατασκηνωτές καλοί. Και ρυπαίνουν, και ενοχλητικοί μπορούν να γίνουν και με κάποιες απόψεις και συμπεριφορές τους διαφωνώ κάθετα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει λογική το να χρεώνεται με 300 ευρώ το να στήσει κάποιος μια σκηνή στην παραλία. Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες οι οποίες αυξάνονται και πληθύνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Δεν λέω, βολικές είναι και μια στις τόσες τις χρησιμοποιώ και εγώ, αλλά σε λίγο καιρό δεν θα βρίσκουμε αμμουδιά για αμμουδιά για να αράξουμε μόνοι μας. Ευτυχώς γουστάρω τα βράχια και εκεί δεν στήνονται εύκολα ξαπλώστρες. Τώρα που έγραφα για τις ομπρέλες θυμήθηκα αυτή την είδηση. Στην Χαλκιδική κάποιος πήγε να στήσει δικιά του ομπρέλα σε μέρος που είχε ενοικιαζόμενες και τον πλάκωσαν στις μάπες. Γουέλκαμ του Γκρης. Ιτς ε μπιούτιφουλ κάντρι. Γουί λαβ δε τούρισμ.
 Και μια και αναφέρθηκα σε σκατόκαφρους να σας πω και κάτι που μου έτυχε στη Σίφνο πάλι. Μαζί με δυο φίλους πήγαμε να βουτήξουμε από τα βράχια που βρίσκονται στην πανέμορφη Χρυσοπηγή. 
 Όπως βλέπετε στην φωτογραφία πριν την είσοδο στην εκκλησία υπάρχει χώρος για παρκάρισμα. Εκεί είχα παρκάρει και εγώ. Όσο κάναμε το μπάνιο μας, βλέπαμε κόσμο να συρρέει επειδή θα γινόταν ένας γάμος. Βλέποντας τον κόσμο σκέφτηκα, ότι κάποιος μαλάκας θα με κλείσει και θα πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει ο γάμος για να φύγουμε. Όταν πήγαμε να πάρουμε το αμάξι, πράγματι κάποιος μας είχε κλείσει. Στο πάρκινγκ καθόταν ένας οδηγός λεωφορείου που είχε φέρει καλεσμένους, μαζί με άλλον ένα ντόπιο. Με το που μας είδαν ήρθαν και μας εξιστόρησαν τον διάλογο που είχαν με τον οδηγό του αυτοκινήτου που μας έκλεισε.
-Εκεί που το βάζεις το αυτοκίνητο, ο άλλος δεν θα μπορεί να βγει
-Από το γάμο θα είναι και αυτός και θα φύγουμε όλοι μαζί
-Δεν είναι από τον γάμο το αμάξι αυτό, ήταν παρκαρισμένο εδώ από πριν.
-Ε, τότε την πάτησε
"Ε, τότε την πάτησε" είπε ο κύριος αυτός και πήγε να κάνει την δουλειά του αδιαφορώντας πλήρως για τους άλλους. Διότι αυτός είναι ο νεοέλληνας. Σκεφτείτε πόσους τέτοιους συναντάτε καθημερινά και πόσο χειροτερεύουν την καθημερινότητα σας. Σκεφτείτε το πόσο πιο ανθρώπινη θα ήταν η πόλη μας αν αντί για κάθε τέτοιον υπήρχε κάποιος με στοιχειώδη ευγένεια και με στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης προς τον συνάνθρωπο του.
 Τελικά οι δύο ντόπιοι μας βρήκαν το επίθετο του τύπου (μέσω του γραφείου που ενοικίασε το αυτοκίνητο του) και πήγαν στην εκκλησία (την ώρα που γινόταν ο γάμος) οι φίλοι μου να τον βρουν, ενώ εγώ περίμενα στο αυτοκίνητο. Αυτός ευτυχώς καθόταν απ' έξω. Όταν τους είδε, αντί να ζητήσει συγνώμη, είπε απλά "εγώ σας έκλεισα" και ήρθε χαλαρά και ψιλοενοχλημένος να το πάρει. Ευτυχώς κανείς μας δεν έπεσε στο επίπεδο του και απλά φύγαμε. γιατί εύκολα περνούσαν από το μυαλό μου εικόνες με τον τύπο να κάνει βουτιά στα καταγάλανα νερά. 
 Ας αλλάξω θέμα. Αυτή τη μαλακία με τους κουβάδες και τα νερά θα την έχετε δει. Ίσως κάποιοι ήδη να ψιλοενοχλείστε επειδή κράζω κάτι που είναι "για καλό σκοπό". Δεν αντιλέγω. Είναι καλό που μέσα σε ένα χρόνο 20πλασιάστηκαν οι δωρεές που έγιναν για την έρευνα για την καταπολέμηση της ασθένειας ALS (αμυοατροφική πλευρική σκλήρυνση). Αλήθεια πόσοι από τους μπουγελομένους ξέρουν το όνομα της ασθένειας;  Είναι τραγικό που πρέπει κάποιοι να σκαρφίζονται τέτοια τεχνάσματα για να βρουν χρηματοδότηση για την θεραπεία ασθενειών. Είναι τραγικό το concept του τεχνάσματος που σου λέει "αν σε προκαλέσει κάποιος και δεν το κάνεις, δίνεις 100 δολάρια δωρεά, ενώ αν το κάνεις δίνεις 10".
My thoughts on ice bucket challenge

  Είναι τραγικό που ζούμε σε μια χώρα που δεν σέβεται καθόλου τα άτομα με αναπηρία. Τα ταλαιπωρεί αφάνταστα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους. Και αντί να κάνει κάτι ελάχιστο για να τα βοηθήσει, κάθεται και ασχολείται με κουβαδιάσματα. Επίσης είναι τραγικό και θλιβερό το πόσο δίψα έχει ο κάθε μαλάκας για προβολή που σκέφτεται διεστραμμένους τρόπους για να κάνει το κουβάδιασμα, αποδεικνύοντας ότι γράφει στα μεγάλα ζουμερά του παπάρια την έρευνα για την καταπολέμηση της θεραπείας και απλά θέλει να αυξήσει τα "like" στο φατσοβιβλίο του.



  Όπως ο βλάκας στο παραπάνω βίντεο. Ρε στόκε, ρε ντροπή της κοινωνίας, ρε ανεκδιήγητε τύπε, πόσα λεφτά χάλασες για το βίντεο; Γιατί είναι σημαντικότερο να δούμε το χρωματιστό βρακί σου με θέα, παρά να δώσεις αυτά τα φράγκα σε οποιοδήποτε καλό σκοπό; Δεν κράζω άλλο, δεν έχει νόημα. Εξάλλου η μόδα θα τελειώσει γρήγορα, θα βρεθεί κάποια άλλη αφορμή για να ανεβάζει ηλίθια βιντεάκια ο καθένας, και όλα τα άτομα που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται από όλες τις απόψεις.
  Συνέχεια γκρίνιας. Βγήκαν όλοι οι πάπαρδοι και άρχισαν τις απειλές στην κυβέρνηση για να μην ψηφιστεί το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Διότι αν τύχει και αποκτήσουν κάποια δικαιώματα οι ομοφυλόφιλοι θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Και φυσικά κυβέρνηση και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης κάνει κο κο κο και τα μαζεύει γιατί θέλουν όλοι τα ψηφουλάκια που μπορεί να τους δώσει η εκκλησία. Γιατί τέτοια κοινωνία είμαστε, ακόμα πολλοί επηρεάζονται για το τι θα ψηφίσουν από το τι θα πει ο κύριος με τα μαύρα, ο "πάτερ" της γειτονιάς. Βρε δεν πάτερ στο διάολο όλοι...
  Πολύ γκρίνια έριξα και θα νομίζετε ότι πέρασα χάλια τις διακοπές μου. Κάθε άλλο, άψογα πέρασα, απλά μάλλον επειδή δεν είχα λόγους να γκρινιάξω στους ανθρώπους γύρω μου είπα να βγάλω το άχτι μου με σας. Το χούι δεν φεύγει εύκολα...
 Μια και πήρα φόρα, ας κάνω άλλη μία και σταματάω για σήμερα. Την παρακάτω φωτογραφία την τράβηξα λίγες μέρες πριν σε ένα στενό του Πειραιά.
Αφήνω το σουρεαλιστικό στοιχείο της απεικόνισης του σκύλου που χέζει. Αφήνω το γελοίο στοιχείο της ύπαρξης των κόκκινων βέλων που δείχνουν ακριβώς το μέρος το οποίο δεν πρέπει να χέζουν τα ζώα. Αφήνω την τραγικότητα ως προς το επίπεδο και τον πολιτισμό μας που αναγκάζει κάποιους να αναρτούν τέτοιες ταμπέλες γιατί κάποιοι "φιλόζωοι" θεωρούν κάθε δημόσιο τόπο τουαλέτα του ζώου τους. Θα μείνω στο ορθογραφικό λάθος που όλο και συχνότερα βλέπω ΠΑΝΤΟΥ. "Αφήνεται" τα σκυλιά. Αυτό το "ε" και το "αι" δεν γίνεται να το μάθει ο κόσμος με τίποτα. Έχω κάνει τεράστιες κουβέντες με φίλους και συναδέλφους για την τεράστια εξάπλωση της ανορθογραφίας, και πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Απλά με ενοχλεί και με στεναχωρεί, όχι μόνο η ύπαρξη της, αλλά το ότι δεν φαίνεται να ενοχλεί κανέναν άλλον. Με φαντάζομαι πολλά χρόνια μετά, να καταντήσω σαν τους γραφικούς τρελούς στο Σύνταγμα και θα κυκλοφορώ με ταμπέλες του στυλ "το ελληνικό ερωτηματικό είναι το ";" και όχι το "?".
  Επίσης όσοι από σας ακούτε τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές, σας ενημερώνω ότι ξαναρχίζω την Πέμπτη 11 Σεπτέμβρη (άλλαξα μέρα και από Τρίτες πήγα Πέμπτες) 10 με 12 το βράδυ, στη διαδικτυακή συχνότητα του www.voicewebradio.com

Καλό τέτοιο και να προσέχετε...

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Σκέψεις περί ελληνικής εκπαίδευσης.



Τον τελευταίο καιρό θα έχετε δει άπειρους τίτλους που αναφέρονται στην περιβόητη "τράπεζα θεμάτων", στην "σφαγή" των μαθητών της Α λυκείου, στις πανελλαδικές εξετάσεις και γενικά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, που η πλειοψηφία της κοινωνίας και των ΜΜΕ το θυμούνται μόνο για ένα μήνα τον χρόνο, στην περίοδο των εξετάσεων δηλαδή. Το τι συμβαίνει καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς στα σχολεία δεν ενδιαφέρει ούτε τα ΜΜΕ, ούτε την κοινωνία, ούτε και μεγάλη μερίδα των μαθητών, των γονιών και τον καθηγητών. Συχνά στα κείμενα μου θα έχετε διαβάσει τις γκρίνιες μου για την κατάσταση, αλλά ποτέ δεν έχω κάτσει να γράψω μια εμπεριστατωμένη ανάλυση για την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Παρατηρώντας όμως, ότι ακόμα και εμένα που με ενδιαφέρει πολύ το θέμα, με κουράζουν αφάνταστα οι τεράστιες αναλύσεις άλλων, θα προσπαθήσω να μη πλατειάσω, απλά αναφέροντας κάποιες σκέψεις μου, με κάποια παραδείγματα, ώστε να μπορέσετε εσείς να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
[Τελικά δεν τα κατάφερα, και το έγραψα το σεντονάκι μου...]

* Η μάθηση, όπως και η άσκηση, δεν είναι εύκολη. Θέλει κόπο. Όπως δεν γίνεται να φτιάξει κάποιος σώμα καθιστός, έτσι δεν γίνεται κάποιος να εκπαιδευτεί χωρίς να κοπιάσει. Όσο και να μη μας αρέσει, αν θέλουμε να διδάξουμε κάτι πρέπει να έχουμε συγκεκριμένους στόχους και να θέσουμε συγκεκριμένα όρια. Όπως δεν αφήνουν οι (καλοί) γονείς τα παιδιά τους να τρώνε ότι θέλουν όποτε θέλουν, έτσι και οι δάσκαλοι δεν πρέπει να αφήνουν τα παιδιά να καθορίζουν μόνα το πρόγραμμα τους. Για να θέσεις όμως σωστό πρόγραμμα ως δάσκαλος, πρέπει να ξέρεις το αντικείμενο σου, να σου αρέσει αυτό που κάνεις και να έχεις την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται πιστεύοντας ότι αυτό που κάνεις είναι σωστό. Δυστυχώς αρκετοί συνάδελφοι δεν τα έχουν αυτά, κάνουν διεκπαιραιωτικά τη "δουλειά" τους, βλέπουν τα παιδιά να υποφέρουν και τελικά υποκύπτουν στην θέληση όλων για ευκολία, χαλαρότητα και χάσιμο χρόνου. 
* Το παλιό σύστημα προαγωγής των μαθητών στο λύκειο ήθελε αλλαγή γιατί απλά δημιουργούσε στρατιές αγράμματων παιδιών. Σας εξηγώ με παράδειγμα. Στην Α λυκείου (μέχρι πέρσι) για να περάσει ένα παιδί, απλά έπρεπε να βγάλει μέσο όρο όλων των μαθημάτων 9,5. Ο μέσος όρος υπολογίζεται από τις βαθμολογίες 7 μαθημάτων: Θρησκευτικά, Ξένη Γλώσσα, Ερευνητική Εργασία, Ιστορία, Μαθηματικά (Άλγεβρα, Γεωμετρία), Γλώσσα (Αρχαία, Νέα, Λογοτεχνία) και Φυσικές Επιστήμες (Φυσική, Χημεία, Βιολογία). Προσέξτε μια μικρή λεπτομέρεια εδώ. Στα μαθήματα με κλάδους που διδάσκονται χωριστά βγαίνει ένας μέσος όρος που υπολογίζεται στον τελικό. Για παράδειγμα μαθητής με τρία 8ρια στη Φυσική, στη Χημεία και στη Βιολογία, έχει ένα 8ρι στον υπολογισμό του μέσου όρου. Πιο λιανά ακόμα. Ένας βαθμός στα Θρησκευτικά ή στην Ξένη γλώσσα μετρά το τριπλάσιο απ' ότι ένας βαθμός στη Φυσική ή στα Νέα Ελληνικά.

Δείτε αυτό το παράδειγμα ενός μαθητή που με το παλιό σύστημα προαγόταν. Σας τονίζω ότι πρακτικά δεν γίνεται να βάλεις δυο 8ρια στα τετράμηνα γιατί θα σου την πέσουν τόσο άσχημα γονείς, διευθυντές και σύμβουλοι που θα βρεις τον μπελά σου. Άρα οι βαθμοί στα τετράμηνα αρχίζουν από το 9 (για μας τους κακούς και από το 10-11 για τους άλλους). Και αν σκεφτείτε ότι κάποια μαθήματα παραδοσιακά είναι η "ώρα του παιδιού" και μπαίνουν βαθμοί αβέρτα, καταλαβαίνετε το πόσο δύσκολο ήταν να μη περάσει κάποιος την τάξη. Φέτος έδωσα απολυτήριο σε μαθήτρια που τρία χρόνια δεν πέρασε ΟΥΤΕ ΕΝΑ μάθημα Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας, Αλγεβρας, Γεωμετρίας, Ιστορίας και Αρχαίων. Σύμφωνα με όσους ουρλιάζουν για τη φετινή "σφαγή", αυτό το σύστημα ήταν δίκαιο. Με το παλιό σύστημα, τα παιδιά που ήθελαν απλά να πάρουν ένα απολυτήριο, και δεν ήθελαν να σπουδάσουν, ήξεραν ότι θα το πάρουν χωρίς κανένα κόπο, άρα γιατί να κοπιάσουν; Εσάς αν σας έλεγαν "θα πάρετε το μισθό σας είτε πάτε στη δουλειά, είτε όχι" θα πηγαίνατε; Το παλιό σύστημα, η γνώμη μου είναι ότι, οδηγούσε και στην αμάθεια και στην απαξίωση της έννοιας της προσπάθειας και της εκπλήρωσης στόχων. Όπως μου έχουν πει πολλές φορές μαθητές κατάμουτρα "Γιατί να διαβάσω, αφού το βαριέμαι το μάθημα, και θα περάσω με τον μέσο όρο;". Ακόμα και με αυτό το σύστημα όμως υπήρχαν παιδιά που έμεναν και άλλα που για να περάσουν γίνονταν αλλαγές στη βαθμολογία την τελευταία στιγμή. Γιατί όμως υπάρχουν αποτυχίες σε ένα φαινομενικά εύκολο σύστημα; Η απάντηση δίνεται στην επόμενη σκέψη.
*Το σχολείο είναι κουραστικό, βαρετό, δύσκολο και σε μεγάλο βαθμό ταξικό. Από το δημοτικό υπάρχει μεγάλη δυσκολία των μαθητών στο να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις με αποτέλεσμα να είναι απαραίτητη η βοήθεια των παιδιών από τους γονείς ή από άλλους. Αν ο γονιός δεν μπορεί, δεν θέλει ή δεν έχει τον χρόνο να κάτσει να διαβάσει το παιδί του και το αφήσει μόνο του αυτό εύκολα θα "χάσει την μπάλα" και μετά από κάποια χρόνια δεν θα καταλαβαίνει ότι και αν γίνεται μέσα στην τάξη, όσο και αν προσπαθεί ο δάσκαλος του γιατί δεν θα ξέρει βασικές έννοιες. Λόγω αυτής της κατάστασης όσο περνούν τα χρόνια αυξάνεται η ψαλίδα μεταξύ "καλών" και "κακών" με αποτέλεσμα στις τάξεις να μην υπάρχουν μέτριοι μαθητές, απλά κάποιοι που ανταποκρίνονται και οι λεγόμενοι "τουρίστες". Αναγκαστικά αυτό οδηγεί τους διδάσκοντες να ρίξουν το επίπεδο της διδασκαλίας τους, χωρίς όμως να κερδίζουν κάτι οι μαθητές χαμηλής επίδοσης και απλά κάνουν πιο εύκολη την αριστεία για τους υπόλοιπους. Ειδικά σε σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών υπάρχουν απλά μέτριοι μαθητές που είναι συνεχώς αριστούχοι γιατί απλά δεν υπάρχει συναγωνισμός. Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος δηλαδή.
*Στο γυμνάσιο υπάρχουν πάρα πολλά αντικείμενα αρκετά αυξημένης δυσκολίας, και για να προαχθεί ένας μαθητής, πρέπει να περάσει το κάθε μάθημα ξεχωριστά. Σε αρκετές περιπτώσεις, στο γυμνάσιο φτάνουν παιδιά που δεν έχουν βασικότατες γνώσεις (γραφή, ανάγνωση, αριθμητικές πράξεις) και εκεί και είναι πάρα πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις ενώ παράλληλα καλύπτουν τα κενά τους. Επίσης υπάρχει μεγάλη, (ως πολύ μεγάλη) πίεση στους διδάσκοντες να μην "αφήνουν" κανέναν. Μόνο αν το ζήσει κάποιος μπορεί να καταλάβει πόσο μπορεί να δυσκολέψει η ζωή ενός διδάσκοντα αν αποφασίσει να βάλει αντικειμενικές βαθμολογίες και απορρίψει κάποιους. Και επειδή πλέον το επάγγελμα είναι και κακοπληρωμένο και χωρίς κανένα κύρος, ελάχιστοι έχουν την δύναμη και τη διάθεση να τσακώνονται συνεχώς γι' αυτό που θεωρούν αυτονόητο, και υποκύπτουν. Βάζουν για παράδειγμα υψηλούς βαθμούς στα προφορικά (που δεν ελέγχονται από κανέναν) ώστε ακόμα και αν κάποιο παιδί δώσει λευκή κόλλα στο τέλος να περνά. Αντί να υπάρξει ένας εξορθολογισμός των αντικειμένων που διδάσκονται στο γυμνάσιο, ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν λίγα και βασικά πράγματα, η πολιτεία απλά εντάσσει πάρα πολλές εξωδιδακτικές ασχολίες που θα κάνουν την παραμονή των παιδιών στο σχολείο πιο ευχάριστη (π.χ. εκδρομές, ομιλίες, αγώνες, "καινοτόμες δράσεις" κ.α.) που αν και πολλές φορές είναι απαραίτητες, γίνονται χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς καμία φειδώ με αποτέλεσμα να μετατίθεται η διδασκαλία των δύσκολων μαθημάτων στο φροντιστήριο. Ακόμα και αν ο καθηγητής έχει όλη την καλή διάθεση και τη δυνατότητα, πολλές φορές δεν μπορεί να βοηθήσει μαθητές που δεν πάνε φροντιστήριο γιατί δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο (π.χ. το μάθημα της Χημείας στο γυμνάσιο γίνεται μία ώρα την εβδομάδα, δηλαδή 40-45 λεπτά αν γίνεται πρώτες ώρες και 30-35 αν γίνεται τελευταίες, και μέσα σε αυτό τον χρόνο είναι αδύνατο να μεταδοθούν στα παιδιά βασικές γνώσεις, αν υπολογίσουμε τον αριθμό των ωρών που χάνονται για όλες τις εξωδιδακτικές ασχολίες).
*Την επίδοση των διδασκόντων επηρεάζουν και άλλοι παράγοντες που χωρίς να είναι ιδιαίτερα γνωστοί δημιουργούν αρκετά προβλήματα. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός καθηγητών που είναι "στη διάθεση" της υπηρεσίας και κάθε χρόνο τοποθετούνται σε διαφορετικά σχολεία ανάλογα με τις ανάγκες. Αυτό επηρεάζει την απόδοση τους γιατί δεν μπορούν να κάνουν κινήσεις εκπαιδευτικής επένδυσης. Εγώ για παράδειγμα είμαι τρία χρόνια στο ίδιο σχολείο και φέτος βλέπω σημαντικά αποτελέσματα που βασίζονται σε έναν συγκεκριμένο προγραμματισμό. Αυτό δεν θα μπορούσα με τίποτα να το πετύχω αν άλλαζα σχολείο κάθε χρόνο. Επίσης αυτό δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στους καθηγητές συγκεκριμένων επαρχιακών νομών. Για παράδειγμα στην Κορινθία κάποιος που είναι "στη διάθεση" μπορεί να βρεθεί από τους Αγίους Θεοδώρους μέχρι τη Γκούρα. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα προβληματικό οποιονδήποτε προγραμματισμό (από οικογενειακό μέχρι στέγασης). Για παράδειγμα, κάποιος που δουλεύει στους Αγίους Θεοδώρους, μπορεί να πηγαινοέρχεται καθημερινά από Αθήνα, αν όμως μειωθεί το δυναμικό του σχολείου και δεν συμπληρώνει το ωράριο του θα πρέπει να το συμπληρώσει κάπου αλλού από μακριά ως πολύ μακριά. Άρα είναι στο συμφέρον του να μη μένουν μαθητές στο σχολείο του και πάνε στο ΕΠΑΛ, γιατί παίζει να τον τρέχουν. Εγώ προσωπικά δεν σκέφτομαι έτσι (αλλά τελείως αντίθετα), αλλά κατανοώ τους συναδέλφους που το κάνουν. Τι να πεις για παράδειγμα σε συγκεκριμένη συνάδελφο που δίδασκε φέτος σε 6 (ΕΞΙ!) σχολεία σε όλο το νόμο, ενώ πηγαινοερχόταν καθημερινά από Αθήνα γιατί εκεί ήταν η οικογένεια της; Με τι κουράγιο αυτή να κάνει τις απαραίτητες συγκρούσεις που χρειάζονται με όλους, για να κάνει τη δουλειά της; Το ξαναλέω, μάθηση χωρίς σύγκρουση δεν γίνεται. Εγώ είμαι 5 χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση και ακόμα έχω κουράγια να συγκρούομαι συνεχώς, αλλά αυτό εννοείται πως με επηρεάζει και δεν έχω ιδέα το τι θα μπορώ να κάνω σε μερικά χρόνια ή το πόσο θα μου έχει τσακίσει το νευρικό σύστημα η άποψη μου για το πως πρέπει να λειτουργεί ένα σχολείο.
*Γυρνάμε στο νέο σύστημα προαγωγής των μαθητών στο λύκειο. Ας αφήσουμε λίγο την "τράπεζα θεμάτων" γιατί αυτή στην πραγματικότητα δεν έπαιξε τόσο μεγάλο ρόλο, όσο η αλλαγή στον τρόπο προαγωγής. Στην Α λυκείου, στα μαθήματα που σας έγραψα παραπάνω, έβαλαν στον υπολογισμό του μέσου όρου και την Φυσική Αγωγή (άλλο ένα 20ρι δηλαδή) και αύξησαν τον μέσο όρο προβιβασμού από 9,5 σε 10. Πλέον αν κάποιος δεν πιάνει 10 μέσο όρο, μένει απευθείας στην ίδια τάξη. Αλλά αυτό καταλαβαίνετε ότι απλά δεν γίνεται. Δεν σας κάνω πλάκα, είδα περιπτώσεις αναλφάβητων (χωρίς να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση δηλαδή, το τονίζω) στην Α λυκείου να πιάνουν το 10. Το πως έφτασαν εκεί είναι άλλο θέμα. Η μεγάλη αλλαγή είναι ότι το υπουργείο είπε στην αρχή της χρονιάς "αν κάποιος μαθητής περνά με το μέσο όρο, αλλά δεν έχει βαθμό τουλάχιστο 10 στα μαθήματα της γλώσσας και των μαθηματικών και 8 σε όλα τα άλλα, να εξετάζεται το Σεπτέμβρη σε όσα υστερεί". Αν μείνουμε εκεί εγώ συμφωνώ απόλυτα, όχι γιατί είμαι ο δρεπάνης που θέλουν να κοπούν τα παιδιά, αλλά επειδή γνωρίζοντας την σημερινή κατάσταση στα σχολεία, και το πόσο βοηθούν οι καθηγητές στη βαθμολογία, δηλώνω ότι αν κάποιο παιδί δεν τα καταφέρνει να προαχθεί με αυτούς τους όρους, καλό είναι να στραφεί προς την τεχνική εκπαίδευση, η οποία εννοείται ότι θέλει πλήρη αναδιοργάνωση. Η τεχνική εκπαίδευση κανονικά θα έπρεπε να είναι ένα βασικό κομμάτι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, διότι μπορεί να δώσει βασικές γνώσεις στους μαθητές, σε συνδυασμό με τις ειδικές τεχνικές που θα τους οδηγήσουν στην απόκτηση συγκεκριμένων δεξιοτήτων. Δυστυχώς, η τεχνική εκπαίδευση στη χώρα είναι τελείως υποβαθμισμένη, και τα τεχνικά λύκεια (ΕΠΑΛ) πολλές φορές απλά καταντούν πάρκινγκ εφήβων με μαθησιακά και κοινωνικά προβλήματα για 3 χρόνια, μέχρι να τους δοθεί χαριστικά ένα απολυτήριο χωρίς κανένα αντίκρυσμα.
* Σειρά έχει το πως το υπουργείο κατάφερε να καταστρέψει αυτή τη χρονιά με τις ανοργάνωτες, σπασμωδικές και τελικά αστείες κινήσεις του κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Παράλληλα με την αλλαγή στον τρόπο προαγωγής, είπαν ότι στις τελικές εξετάσεις τα μισά θέματα θα τα βάλει ο διδάσκοντας καθηγητής και τα μισά το υπουργείο. Και πάμε τώρα στο πρακτικό κομμάτι. Μέχρι τώρα σε κάθε μάθημα το υπουργείο όριζε μια διδακτέα ύλη η οποία δεν ήταν υποχρεωτικό να καλυφθεί όλη, αλλά τουλάχιστο η μισή, ενώ αν κάποιος την έβγαζε όλη τον υποχρέωναν στις τελικές εξετάσεις να ορίσει ως εξεταστέα το 50-75% αυτής. Με το που άκουσα εγώ για την τράπεζα θεμάτων κάνω ερώτηση στον σύμβουλο της ειδικότητας σε συνάντηση που είχαμε όλοι οι καθηγητές του νομού. "Αφού το 25% της ύλης που βγάζω έξω, το επιλέγω εγώ, πως το υπουργείο θα ξέρει τι έχω επιλέξει ώστε να μου στείλει θέματα με βάση αυτό;" Η απάντηση ήταν ότι δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει, αλλά να είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο δυνατό σενάριο, δηλαδή η εξεταστέα ύλη να είναι όλη η διδακτέα. Κάνω λοιπόν δεύτερη ερώτηση "Σε σχολεία που υπάρχουν ελλείψεις καθηγητών (π.χ. στο δικό μου ο Φυσικός ήρθε Νοέμβρη και η Βιολόγος Δεκέμβρη!) πως θα καλυφθεί η ύλη όταν δεν θα γίνουν οι απαιτούμενες ώρες διδασκαλίας;" Πάλι καμιά επίσημη απάντηση, αλλά ανεπίσημα ήταν "βρείτε ένα τρόπο να τη βγάλετε". Πρακτικά δηλαδή σε πάρα πολλά σχολεία η ύλη βγήκε από βιαστικά ως τελείως προσχηματικά. Βλέποντας αυτό το χάλι, στη διάρκεια της χρονιάς το υπουργείο αποφασίζει να μειώσει την ύλη σε κάποια μαθήματα, που όμως σε κάποιες περιπτώσεις αφορούσαν κομμάτια που ήδη είχαν διδαχθεί. Μετά ρωτούσαμε πότε θα είναι έτοιμη αυτή η "τράπεζα θεμάτων" για να δούμε το ύφος τους και να προετοιμάσουμε κατάλληλα τα παιδιά, αλλά αυτή αργούσε να γίνει. Πέρασε το Πάσχα και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα. Προσπαθούσε πρακτικά το υπουργείο να τη φτιάξει τελευταία στιγμή (πιθανό για να μπορεί να απορροφήσει τα λεφτά του ΕΣΠΑ που είχαν εγκριθεί γι' αυτή). Τονίζω ότι μέσα στη διάρκεια της χρονιάς οι σύμβουλοι των ειδικοτήτων πρακτικά δεν είχαν ουσιαστική ενημέρωση και ο καθένας έλεγε ότι ήθελε (π.χ. άλλος συμβούλευε να γίνεται η διδασκαλία χαλαρά γιατί με τίποτα δεν είναι δυνατό να προλάβει το υπουργείο να εφαρμόσει αυτά που λέει, και άλλος έλεγε να τρέχουμε πανικόβλητοι για να καλύψουμε κάθε μικρή λεπτομέρεια). Τελικά όταν ανακοινώθηκε επίσημα ότι η εξεταστέα ύλη θα είναι όλη η (θεωρητικά) διδακτέα, βρέθηκαν καθηγητές και μαθητές να μην ξέρουν τι να πρωτοκαλύψουν. Στο σχολείο πρωτοστάτησα σε ομηρικές μάχες με τη διεύθυνση για τις ώρες που χάνονται για τις εξωδιδακτικές δραστηριότητες (οι οποίες δίνουν πολλούς πόντους στην αξιολόγηση των διευθυντών), οι οποίες μείωναν δραματικά τον διαθέσιμο χρόνο για τη σωστή προετοιμασία των μαθητών (ειδικά λόγω των ελλείψεων των καθηγητών που σας ανάφερα πριν). Τελικά άκουσα ατάκες του στυλ "δεν θα μου κάνεις το σχολείο μου φροντιστήριο" μεταξύ άλλων, δέχτηκα απειλές, βρήκα ελάχιστη συμπαράσταση και τελικά βρέθηκα να φωνάζω σαν τον τρελό του χωριού απλά καταφέρνοντας να γίνω γραφικός.
*Ανακοινώνονται τα θέματα που θα υπάρχουν στην τράπεζα θεμάτων, τρεις μέρες πριν την έναρξη των εξετάσεων (ενώ λίγες μέρες πριν κάποιοι σύμβουλοι μας έλεγαν ότι δεν θα ανακοινωθούν καθόλου). Πανικός στα φροντιστήρια να προλάβουν να καλύψουν ότι μπορούν. Πανικός και σε εμάς που προσπαθούσαμε να εξετάσουμε όλα τα θέματα, για να δούμε αν έχουμε προετοιμάσει κατάλληλα στα παιδιά. Στο μάθημα μου (χημεία) βρήκαμε και θέματα που για να απαντηθούν χρειάζονταν δεδομένα που τα παιδιά δεν έπρεπε να έχουν απομνημονεύσει, αλλά ευτυχώς ήρθε οδηγία (τελευταία στιγμή φυσικά) που έλεγε ότι αν κληρωθεί κάποιο από αυτά τα θέματα, να δίνουμε τα δεδομένα αυτά στα παιδιά εμείς.
* Τελικά γίνονται οι εξετάσεις. Πολλοί καθηγητές επειδή ήξεραν το τι θα γίνει πρακτικά έδωσαν στους μαθητές τα μισά θέματα (τα δικά τους), ενώ άλλοι στη διάρκεια των διευκρινήσεων έδιναν τις απαντήσεις των θεμάτων που κληρώθηκαν. Κάποιοι άλλοι πήγαν με το "σταυρό στο χέρι" και ακολούθησαν τη νόμιμη διαδικασία. Παρωδία εξετάσεων δηλαδή. Αυτό όμως γινόταν πάντα στα σχολεία και δεν καθόρισε την βαθμολογία των μαθητών. Με "τράπεζα θεμάτων" ή χωρίς, πάντα ο καθηγητής, αν θέλει μπορεί να παρέμβει στην εξέταση. Άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα και το υπουργείο συνειδητοποιεί ότι μένουν πολλά παιδιά και θα υπάρξουν αντιδράσεις. Κάνω μια παρένθεση εδώ, για να πω ότι φέτος υποχρεώθηκαν όλα τα σχολεία να κάνουν όλες τις γραφειοκρατικές δουλειές τους μέσω ενός νέου ηλεκτρονικού συστήματος (το περιβόητο myschool) που συνδέει online, το υπουργείο με κάθε σχολείο ώστε να γνωρίζει τα πάντα για κάθε καθηγητή και μαθητή. Γι' αυτό το σύστημα σίγουρα σπαταλήθηκε ένα σημαντικότατο ποσό, αλλά στην διάρκεια των εξετάσεων (όταν όλα τα σχολεία το χρησιμοποιούσαν ταυτόχρονα για να περάσουν τις βαθμολογίες των εξετάσεων), αυτό κατέρρευσε με αποτέλεσμα να μη μπορεί να γίνει δουλειά. Σε άλλα σχολεία η δουλειά έγινε βράδυ και από το σπίτι κάποιων καθηγητών, σε άλλα σχολεία όλοι οι καθηγητές πήγαν και το απόγευμα, και σε άλλα περίμεναν μετά το μεσημέρι μέχρι να αποσυμφορηθεί το σύστημα για να κάνουν τη δουλειά τους. Μαγική οργάνωση δηλαδή... Αφού περάστηκαν οι βαθμοί, και άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα έρχεται διαταγή από το υπουργείο να τα ξαναβγάλουμε. Είπαν "αντί σε κάθε κλάδο του μαθήματος των φυσικών επιστημών να χρειάζεται ο μαθητής βαθμολογία 8, να χρειάζεται ο μέσος όρος των τριών μαθημάτων να είναι 8. Δηλαδή αν κάποιος είχε 6 χημεία, 6 φυσική και 12 βιολογία, περνούσε. Ξαναβγάζουμε τα αποτελέσματα, ενώ παράλληλα το υπουργείο διαρρέει στον τύπο, ότι η σχολική αποτυχία βασίζεται "σε λάθος αλγόριθμο διόρθωσης των γραπτών από τους καθηγητές". Τι σημαίνει "αλγόριθμος διόρθωσης"; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν κατάλαβε. Όμως ο μέσος θεατής των ειδήσεων κατάλαβε, ότι κάτι κακό έκαναν οι καθηγητές που διορθώνουν τα γραπτά και έκοψαν τα παιδιά. Δεν κάνω πλάκα, ήρθε κόσμος και μας επιτέθηκε γιατί διορθώνουμε τα γραπτά με "λάθος αλγόριθμο"! Πάλι όμως έμεναν αρκετά. Νέα διαταγή του υπουργείου, την τελευταία μέρα του σχολικού έτους (4 Ιουλίου!). "Και στα μαθήματα της γλώσσας και των μαθηματικών, δεν χρειάζεται ο μαθητής να έχει 10 στο κάθε ένα μάθημα ξεχωριστά, αλλά αρκεί ο μέσος όρος τους να είναι 10". Πάλι βγάλαμε νέα αποτελέσματα τελευταία στιγμή, μειώνοντας τελικά σημαντικά τον αριθμό των μεταξεταστέων μαθητών. Παράλληλα, επειδή πολλά σχολεία είχαν προβλέψει την κατάσταση υπήρχε άτυπη εντολή στους καθηγητές, για υψηλές βαθμολογίες στα τετράμηνα και χαλαρή διόρθωση των γραπτών. Πάλι όμως ένα ποσοστό 20-30% των μαθητών της Α λυκείου θα εξεταστεί τον Σεπτέμβρη. Τουλάχιστο τα μισά παιδιά από αυτά είναι πρακτικά αναλφάβητα. Είναι κλασικό παράδειγμα που κάνω συνεχώς, αλλά ισχύει. Αν βάλουμε όλα τα παιδιά που παίρνουν απολυτήριο λυκείου να κάνουν μια διαίρεση ή να υπολογίσουν έναν ποσοστό, ή να γράψουν μία πρόταση χωρίς ορθογραφικά λάθη θα είναι εντυπωσιακά υψηλό το ποσοστό των μαθητών που δεν θα τα καταφέρουν. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
*Έλεγα να γράψω κάποιες λεπτομέρειες και για τις πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά δεν θα σας κουράσω άλλο. Απλά θα δηλώσω την άποψη μου. Θέλω να ΜΗΝ μετράει καθόλου η βαθμολογία στις τρεις τάξεις του λυκείου στην είσοδο στα πανεπιστήμια, γιατί βασίζεται σε υποκειμενικά κριτήρια. Θέλω τα πανεπιστήμια να καθορίζουν μόνα τους, και τον αριθμό των εισακτέων και τον τρόπο εισαγωγής τους (για παράδειγμα εξέταση σε συγκεκριμένα μαθήματα, προσωπική συνέντευξη, προπαρασκευαστικά μαθήματα ή ότι άλλο θέλουν αυτά). Αυτή τη στιγμή η διαδικασία διεξαγωγής των πανελλήνιων εξετάσεων, είναι από τα λίγα πράγματα που λειτουργούν σωστά, αξιόπιστα και βάση προγράμματος. Το πρόβλημα πολλές φορές όμως βασίζεται στην επιλογή των θεμάτων των εξετάσεων. Με τις σημερινές πανελλήνιες ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να περάσει μαθητής που δεν έχει δουλέψει και δεν έχει συγκεκριμένες δυνατότητες, δυστυχώς όμως ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ μαθητές που και δούλεψαν και δυνατότητες έχουν το σύστημα τους πετά έξω για πολλούς λόγους που θέλουν ιδιαίτερη ανάλυση.
*Τέλος όσοι παρακολουθείτε  τε ΜΜΕ γύρω από τα εκπαιδευτικά θέματα, θα ακούτε δύο απόψεις. Αυτή κάποιων που θέλουν τα πράγματα να μείνουν ακριβώς όπως είναι, γιατί προφανώς τους βολεύει και τους αρέσει αυτό που κυριαρχεί, και αυτή ενός ανοργάνωτου και ανίκανου υπουργείου,  που κάνει αλλαγές χωρίς κανένα νόημα και πλάνο, για να τις πάρει πίσω μετά από λίγο καιρό απαξιώνοντας συνεχώς τις ικανότητες και την δουλειά των εργαζομένων του. Ως άνθρωπος που με ενδιαφέρει η εκπαίδευση, βλέπω ελάχιστο κόσμο να ασχολείται πραγματικά με το πως θα γίνει αυτή καλύτερη. Γι' αυτό δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το μέλλον. Γι' αυτό λέω πως δεν υπάρχει ελπίδα συνολική, αλλά μόνο για κάποιους. Αλλά τώρα που μπήκα στον χορό δεν γίνεται να βγω. Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω, πλέον ξέρω ότι το κάνω αρκετά καλά και ελπίζω να αντέξω ψυχολογικά και σωματικά να συγκρούομαι συνεχώς για να πετύχω αυτό που θέλω. Το οποίο ίσως να είναι και λάθος, αλλά μέχρι τώρα κανείς δεν έχει έρθει με επιχειρήματα να μου αποδείξει ότι η δικιά του άποψη για την εκπαίδευση είναι καλύτερη από τη δικιά μου, απλά εκμεταλλεύεται την θέση ή την δύναμη  του για να επιβάλει αυτό που θέλει. Τελικά τα καταφέρνει, αλλά μπορώ να παραμυθιάζω τον εαυτό μου, ότι κάτι πέτυχα. Ευτυχώς έχω πολλούς τρόπους αποσυμπίεσης που βοηθούν. Και φυσικά το βλογ είναι ένας από αυτούς.

Καλό τέτοιο, καλές βουτιές, και να προσέχετε τις τσούχτρες (όλων των ειδών).